Αναφορά σε κάποιες κραυγές

Πολλές φορές η γύμνια επιχειρημάτων φέρνει πανικό. Όσο μεγαλύτερος ο πανικός άλλο τόσο αναδύονται διάφορα συμπλέγματα που ευτυχώς η σημερινή κοινωνική επιστήμη (π.χ. η ψυχολογία) θα μπορούσε να λύσει αν οι πάσχοντες προσέφευγαν έγκαιρα σε αυτή.

Μέσα όμως από την υστερία αναδεύεται (κι’ αυτό είναι πολύ ενδιαφέρων) ένας πολιτικός ελιτισμός όπως:  “Ποιοι είσαστε ρε εσείς οι πέντε φτείριδες που θα επιβάλλετε τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ”; “Μήπως είστε έμμισθοι συντεχνιακοί που διευθετούν εργατικές διαφορές ή προβλήματα για να έχετε το δικαίωμα να μιλάτε για το καλό της εργατικής τάξης”; Εδώ θα ήταν καλό να μελετηθεί το φαινόμενο του οικονομισμού σε σχέση ή σε αντιδιαστολή με τη πάλη για σοσιαλισμό αλλά αυτό εντάσσεται σε άλλα κεφάλαια του ρεφορμισμού που χρήζουν άλλες συζητήσεις. Και συνεχίζουν οι πανικόβλητοι φορείς του ελιτισμού τονίζοντας ότι μόνο μια νομενκλατούρα έχει το δικαίωμα να κατασκευάσει υποψήφιους (διότι περί κατασκευής πρόκειται και μάλιστα με ένα μεγάλο ερωτηματικό περί του συγκεκριμένου κατασκευάσματος που ελπίζω ότι θα απαντηθεί αν όχι προεκλογικά, έστω μετεκλογικά). 

Μόνο η πεφωτισμένη ηγεσία έχει, σύμφωνα πάντα την εκ του πανικού αναδυομένης ελιτιστικής προσέγγισης μερικών συντρόφων/σσων, τη δύναμη, το δικαίωμα και την εντολή (divine right) να επιβάλει τη θέληση της στις “υποδεέστερες” (subaltern) μάζες. Η έννοια της οργανικής σχέσης μεταξύ ενός επαναστατικού κόμματος και των εργαζομένων κάπου έχει χαθεί και κανένας από τους διανοούμενους του πατερούλη φυσικά δεν την αναζητεί. Ο δε ρόλος των “αριστερών του περιθωρίου” οι οποίοι κάποιοι από αυτούς χαρακτηρίζονται υποτιμητικά από τους απόγονους του πατερούλη ως “νήπια”, περιορίζεται σ’ αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, να κουντούν κάγκελα στα οδοφράγματα, να κρατούν ντουντούκες και πλακάτ ή να τους κωλοσέρνει στα δικαστήρια η αστυνομία όταν διαδηλώνουν για κάποια ξεχασμένα δικαιώματα.  Η υψηλή ραπτική της πολιτικής (Haute couture γαλλιστί) επιβάλλεται να ασκείται μόνον και αποκλειστικά από ορισμένους μεγάλους θεωρητικούς του Μαρξισμού που κατοικοεδρεύουν στα ψηλά δώματα της ιεραρχίας.

Και ύστερα καυχόμαστε  ότι έχουμε κατανοήσει την ίδια την ουσία και έννοια της αριστεράς. Μπράβο μας.

Δημήτρης Δημητρίου

17 Αυγούστου 2022