Προβληματισμοί

Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλά άτομα μέσα στους κόλπους της αριστεράς που θα διαφωνούσαν ότι η πιο ιδανική περίπτωση για το εργατικό κίνημα θα ήταν η κάθοδος της αριστεράς στις επερχόμενες προεδρικές με δικό του υποψήφιο με ένα επανενωτικό και προοδευτικό πρόγραμμα, όσο προοδευτικό θα μπορούσε να ήταν έχοντας υπόψη το κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον που μας επιβάλλεται λόγω της συμμετοχής μας στην ΕΕ.

Για την αριστερά δεν υπάρχουν μεσσίες. Σίγουρα μια ισχυρή προσωπικότητα με την δυνατότητα να πείθει και να εμπνέει είναι ένα πολύ σημαντικό προτέρημα αλλά η επιτυχία μιας αριστερής διακυβέρνησης βασίζεται πρώτα και πάνω απ’ όλα, στην ενεργοποίηση και  συμμετοχή των απλών πολιτών στους καθημερινούς αγώνες μέσα από τους οποίους θα γραφτεί το νέο κυβερνητικό πρόγραμμα και θα καθοριστεί  η αξιολόγηση των προτεραιοτήτων. Αυτή η πορεία θα έπρεπε να αρχίσει από την επόμενη των περασμένων προεδρικών εκλογών με την ενεργοποίηση της λαϊκής βάσης στους καθημερινούς αγώνες στο δρόμο, στο εργοστάσιο, στα τοπικά προβλήματα, στα θέματα ποιότητας ζωής.  Κανένας αστός όσο καλοπροαίρετος και να είναι δεν θα μπει στο πετσί της ανάγκης μιας φτωχής οικογένειας για καθιέρωση ενός αξιοπρεπούς κατώτατου μισθού διότι οι επιλογές της δεν είναι μεταξύ του διλήμματος Mercedes ή Maserati αλλά μεταξύ ψωμιού και γαλάτου. Κανένας καλοθρεμμένος αστός δεν μπορεί να καταλάβει πραγματικά τι σημαίνει να σου παίρνει η τράπεζα το σπίτι σου κι’ ας έχει το ίδιο μέγεθος με το γκαράζ που παρκάρει την λιμουζίνα του.

Δυστυχώς το ΑΚΕΛ και γενικότερα η αριστερά δεν κινήθηκε όσο θα έπρεπε. Δεν μηδενίζω τις όποιες προσπάθειες που έγιναν αλλά φάνηκαν καθαρά οι οργανωτικές και πολιτικές αδυναμίες του χώρου και η διάβρωση του από δεξιές νοοτροπίες και συμπεριφορές (περίπτωση Τζιοβάνι).  Αποτέλεσμα αυτών των αδυναμιών είναι και η μεγάλη ήττα της αριστεράς στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές που είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, ακυρώνει ή αδυνατίζει σε μεγάλο βαθμό τις πιθανότητες μιας πετυχημένης αυτόνομης καθόδου της αριστεράς. Αν το ζητούμενο ήταν η κατάθεση πολιτικών θέσεων που θα νοηματοδοτήσει μελλοντικούς αγώνες, τότε η κάθοδος της αριστεράς ακόμη και σήμερα θα είχε μια θετική συμβολή στην πορεία του εργατικού κινήματος ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αν όμως το μεγάλο διακύβευμα είναι η απομάκρυνση του άθλιου και διεφθαρμένου Συναγερμικού συνονθυλεύματος από την διακυβέρνηση σαν ένα στρατηγικό βήμα που θα ωφελήσει τη μελλοντική πορεία του τόπου, τότε  είμαι και εγώ της άποψης ότι θα πρέπει να επιδιωχθεί μια συνεργασία ή συνεννόηση με ευρύτερες δυνάμεις. Ευτυχώς απέτυχαν οι προσπάθειες συνομολόγησης συνεργασιών με κόμματα που αποδείχτηκαν στο παρελθόν τροχοπέδη στις διεργασίες επανένωσης του τόπου ή/και που συνεργάστηκαν με τον Συναγερμό για να επιβληθούν αντιλαϊκά μέτρα . Αυτό που απέμενε στο ΑΚΕΛ ήταν να επαναξιολογήσει τη τακτική του μπροστά στο ενδεχόμενο διάσπασης της δεξιάς με τη κάθοδο δυο υποψηφίων από τον ίδιο κομματικό χώρο και να εξετάσει σοβαρά τη πιθανότητα αυτόνομης καθόδου. Φαίνεται ότι το συμπέρασμα της ηγεσίας είναι ότι ακόμα και με αυτό το δεδομένο, η συμμετοχή ενός αριστερού υποψηφίου στον δεύτερο γύρο των εκλογών κρίνεται επισφαλής. Είναι γι΄ αυτό το λόγο που σήμερα έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δυο ανεξάρτητων υποψηφίων που δεν ανήκουν στις τάξεις της αριστεράς.

Οι θέσεις των Υποψηφίων.

Διαχωρίζω τα κεφάλαια ενδιαφέροντος σε τρεις βασικούς τομείς : Α. Κοινωοικονομικά  θέματα, Β. Διαφθορά, Γ. Κυπριακό.

Για το Α & Β οι θέσεις Μαυρογιάννη είναι εντελώς άγνωστες αφού δεν είδαμε κανένα δημοσιευμένο, ολοκληρωμένο πρόγραμμα του. Ο κ. Μαυρογιάννης δεν μπήκε στον κόπο να καταρτίσει έστω και σε αδρές γραμμές ένα πρόγραμμα πάνω στα θέματα διαφθοράς που τόσο ταλαιπώρησαν την Κύπρο κατά την θητεία του προϊστάμενου του.  Ούτε και ξέρουμε κάτι για το πώς βλέπει την οικονομία να λειτουργεί, το μέγεθος και τη μορφή της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, στα εργασιακά, στα θέματα περιβάλλοντος, στα προβλήματα της νεολαίας, ή έστω τις θέσεις του τουλάχιστο πάνω στους τρεις κύριους πυλώνες κοινωνικής πολιτικής που αφορούν την Υγεία, την Παιδεία και την Στέγη. Ουσιαστικά ο κόσμος του ΑΚΕΛ αγοράζει γουρούνι στο σακί με εγγύηση τις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας του. Το πόσο ήσυχα θα κοιμούνται τα μέλη με αυτές τις διαβεβαιώσεις μόνο τα ίδια ξέρουν.

Ο κ. Δημητριάδης έχει το  πλεονέκτημα ότι τουλάχιστο κατάρτισε σαν ανεξάρτητος υποψήφιος ένα πρόγραμμα το οποίο παρουσίασε και συζήτησε με όλους τους πολίτες που ενδιαφερθήκαν να τον ακούσουν. Το πρόγραμμα του αν και δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω σαν πλήρες (μάλλον με περίγραμμα μου φαίνεται) εντούτοις διακρίνεται σε δυο σημεία:  1. Δεν ακολουθεί τις γνωστές νεοφιλελεύθερες πολιτικές εξόντωσης της εργατικής τάξης. Θα τις χαρακτήριζα σαν νέο-κευνισιακές που υιοθετούνται υπό τύπο αναδίπλωσης από τη δεξιά λαίλαπα, απ’ όλες σχεδόν τις αριστερές ή “σοσιαλίζουντες” κυβερνήσεις του κόσμου.  2. Τις  προγραμματικές του θέσεις τις βρίσκω σε μερικές περιπτώσεις πιο προχωρημένες από το πρόγραμμα του κ. Μαλά  που υποστηρίκτηκε απ’ όλο σχεδόν το φάσμα της αριστεράς.  Στο ίδιο μήκος κύματος με τον κ. Μαυρογιάννη κινούνται όμως οι διασφαλίσεις εφαρμογής έστω και ενός μέρους του προγράμματος του. Κανένας δεν πρέπει να κοιμάται ήσυχος ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάμουμε με αστούς πολιτικούς. Ούτε και δίνουμε πίστη σε μεσσιανικού τύπου υποψηφιότητες. Και στις δυο περιπτώσεις θα πρέπει η αριστερά να είναι σε συνεχή επαγρύπνηση καθώς και με προτάσεις που θα εμπλουτίζουν το πρόγραμμα με φιλολαϊκά μέτρα.  Στο θέμα της διαφθοράς ο κ. Δημητριάδης έχει συγκεκριμένες θέσεις και θεωρείται μια αξιόπιστη προσωπικότητα που δεν συνεργάστηκε με την κλίκα που μας κυβερνά και που δεν ακούστηκε τίποτα εις βάρος του όσον αφορά τις κομπίνες με τα χρυσά διαβατήρια. Αλλά ούτε και σώπασε όταν αποκαλύπτονταν τα μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς της κυβέρνησης του Συναγερμού. 

Για το Γ. Κυπριακό η διαφορά μεταξύ των δυο υποψηφίων είναι εμφανής. Όσον αφορά τον κ. Μαυρογιάννη, η συνέντευξη του στο πρόγραμμα Legal Matters μιλά από μόνη της και εισηγούμαι όπως οι φίλοι του ΑΚΕΛ την παρακολουθήσουν για να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Θα περιοριστώ μόνο σ ’ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη “Έγκλημα στο Κραν Μοντάνα” σελίδες 295-296:  “Η αντίδραση του Ακιντζι στην απόφαση για το ενωτικό δημοψήφισμα έφερε ανακούφιση και στους δυο στενούς συνεργάτες του Αναστασιάδη, Ν. Χριστοδουλίδη και Α. Μαυρογιάννη. Ο Μαυρογιάννης θα σχολίαζε στους διαδρόμους του Προεδρικού την αντίδραση του Ακιντζι λέγοντας – για άλλη μια φορά –  «ευτυχώς εγλυτώσαμεν»”.  Αν οι φίλοι του ΑΚΕΛ νοιώθουν καλά με τα πιο πάνω, ας τον εγκρίνουν ως υποψήφιο πρόεδρο.

Ο προβληματισμός μου εντείνεται με το εφιαλτικό ερώτημα πώς θα θεωρήσουν  οι σύντροφοι μας οι Τ/κ επανενωτικοί  την υποστήριξη ΑΚΕΛ προς την υποψηφιότητα Μαυρογιάννη. Μήπως θα τη θεωρήσουν σαν μια δεύτερη πισώπλατη μαχαίρια που θα είναι και ακαριαία αυτή τη φορά;

Έρχομαι τώρα στη περίπτωση του Αχιλλέα Δημητριάδη.  Οι θέσεις του στο Κυπριακό δεν διαφέρουν από τις διακηρυγμένες θέσεις του ΑΚΕΛ. Είναι θέσεις διαχρονικές αφού από το 2004 που τον παρακολουθώ είναι ένθερμος υποστηρικτής  της  λύσης της ΔΔΟ. Οι θέσεις του που αποτυπώνονται στο πρόγραμμα του με τίτλο “Η Λύση Συμφέρει” είναι απότοκο αυτής της διαχρονικότητας. Δεν είναι θέση χαμαιλεοντισμού μόνο και μόνο για να εξασφαλιστεί η υποστήριξη από το ΑΚΕΛ. Η πρόταση του για ένα κοινό δικοινοτικό μνημείο όλων των κυπρίων αγνοουμένων ενέχει ένα πολύ δυνατό συμβολισμό που προσφέρει στις διαδικασίες επαναπροσέγγισης, ειρήνης και φιλίας μεταξύ των δυο κοινοτήτων της χώρας μας. Το ίδιο με τη πρόταση του για την σύσταση μιας επιτροπής αλήθειας για διερεύνηση των εγκλημάτων που διαπράχτηκαν από άτομα  και από τις δυο κοινότητες μεταξύ 1960 και 1974.

Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Με τους συντρόφους μιας μερίδας της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς θα συμφωνούσα ως προς την αναγκαιότητα μιας εναλλακτικής αριστερής πρότασης. Εξήγησα ήδη ότι αυτή προϋποθέτει πολύμοχθη και πολύχρονη προεργασία. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει αντικειμενικά αυτή τη στιγμή, λίγους μόνο μήνες πριν τις εκλογές, αυτή η δυνατότητα που να προσφέρει παράλληλα και πιθανότητες απομάκρυνσης της συμμορίας από την εξουσία.  Ούτε και ωφελούν μηχανιστικές μεταφορές δεδομένων από άλλες ιστορικά ώριμες αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης  στην κυπριακή πραγματικότητα. Είμαστε μια ίντσα πριν να κατρακυλήσουμε στο γκρεμό της μόνιμης διαίρεσης του τόπου και κατά συνέπεια, της διαίρεσης της ίδιας της εργατικής τάξης. Δεν πορευόμαστε με άνεση φορώντας γαλλικές γαλόσιες αλλά περπατούμε ξυπόλυτοι στα αγκάθια.

Απάντηση στους Ψιθύρους.

Κυκλοφορούν και κάποιοι ψίθυροι για την υποψηφιότητα Δημητριάδη που μπαίνω στο πειρασμό να σχολιάσω:

A. “Εν τραβά”.  Μήπως για να τραβά κάποιος υποψήφιος θα πρέπει να έχει την ικανότητα μιας διγλωσσίας έτσι που να μπορεί να ξεγελά και διχοτομηστές και επανενωτικούς; Αν αυτό είναι το ζητούμενο, τότε η κατάκτηση της εξουσίας απολήγει σε αυτοσκοπό, κάτι που ουδόλως εξυπηρετεί την υπόθεση της επανένωσης.

B. “Εξυπηρετεί επαγγελματικά Τουρκοκύπριους σε θέματα περιουσιών”. Είναι το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω από “αριστερούς”. Μήπως επιδίωξη της αριστεράς είναι να καταργηθεί το έστω, κολοβό Κράτος Δικαίου που έχουμε; Θέλουμε ένα Κράτος Δικαίου δυο ταχυτήτων όπου μέλη της μιας κοινότητας να μην έχουν τη δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη;

Γ. “Αμείβεται αδρά” για τις υποθέσεις που αναλαμβάνει.  Αγαπημένοι μου φίλοι είμαστε σε μια διαδικασία προς αναζήτηση υποψηφίου προέδρου και όχι μητέρας Τερέζας. Αν κάποιοι νομίζουν ότι ο Βασιλείου (οι περισσότεροι τον κατατάσσουν σαν τον πιο πετυχημένο πρόεδρο) έγινε εκατομμυριούχος γιατί πρόσφερε δωρεάν τις υπηρεσίες του τότε έχω την εντύπωση ότι προέρχονται από άλλο πλανήτη.

Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι σαν αριστερά δεν είμαστε ενθουσιασμένοι από τις επιλογές που έχουμε μπροστά μας αλλά σίγουρα οι δυο υποψηφιότητες που προκρίνονται έχουν διαφορετική ιστορία και αξιοπιστία ιδιαίτερα στο μεγάλο πρόβλημα που επηρεάζει όλα τ’ άλλα και που δεν είναι άλλο από το Κυπριακό.

Δημήτρης Δημητρίου

8 Μαΐου 2022