Η αναγκαιότητα για μια Ισορροπία του Τρόμου

Όποτε θελήσει κάποιος να δώσει έμφαση στη γεωστρατιγική διάσταση του πολέμου στην Ουκρανία, θα πρέπει πρώτα να εναρμονιστεί με την ρητορική που επέβαλαν οι κυβερνήσεις της Δύσης. Όλοι οι αναλυτές για να μην παρεξηγηθούν και θεωρηθούν αιρετικοί ή αποστάτες του “ελεύθερου και δημοκρατικού” κόσμου ξεκινούν στολίζοντας εκ προοιμίου τον Πούτιν με κοσμητικά επίθετα όπως “εχθρό της ανθρωπότητας”, βάρβαρο, δικτάτορα κλπ. Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία όπως εμάς στην Κύπρο που όποιος θέλει να κάμει κριτική του Αναστασιάδη που έριξε το κυπριακό στα μαύρα τάρταρα της γης,  θα πρέπει πάντα σαν είδος εισαγωγής, να δηλώσει: “…βέβαια την κύρια ευθύνη την φέρει η αδιαλλαξία της Τουρκίας και ο σουλτάνος στην Άγκυρα…”.  Έτσι είναι, ο πολιτικός λόγος μετατρέπεται σαν μόδα ανάλογα με τα βίτσια του σχεδιαστή και καταλήγει σαν αναλλοίωτη παράδοση όπως για παράδειγμα φράσεις κλισέ: “Βάρβαρη τουρκική εισβολή και “προδοτικό πραξικόπημα” που μπορεί να υπονοούν ότι υπάρχουν πόλεμοι που δεν είναι βάρβαροι άρα εξαρτάται ποιος τους κάνει ή από την άλλη, μπορεί το πραξικόπημα να ήταν προδοτικό αλλά δεν ήταν βάρβαρο ήταν πολιτισμένο αφού το έκαναν τα αδέλφια μας.

Θα έχετε ήδη καταλάβει ότι ξεκίνησα αιρετικά και μάλλον θα συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο. Δεν θεωρώ τον Πούτιν χειρότερο από τους ηγέτες των δυτικών χωρών. Αν κάνετε μια βόλτα στις ηγεσίες των δυτικών χωρών και πόσο μπλεγμένοι είναι με αιματοκυλίσματα των λαών θα ανακαλύψετε ότι η μόνη διαφορά με τον Πούτιν είναι στο… marketing. Η σημερινή Ρωσία και γενικά οι χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού είχαν ήδη ενταχτεί σ’ ένα από τα υποσυστήματα του παγκόσμιου καπιταλισμού πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Μια απλή ματιά στο διπλασιασμό του εξωτερικού χρέους της ΕΣΣΔ μεταξύ του 1988 και 1989 δείχνει καθαρά την ανικανότητα ενός συστήματος (που το κατάντησαν να μην είναι ακριβώς σοσιαλιστικό, έτσι για να εξηγούμαστε) να δώσει αυτά που υποσχόταν στους εργαζόμενους. Αν πάμε μάλιστα στη χειρότερη περίπτωση, αυτής  της Πολωνίας, (το χρέος της ήταν κάτι περισσότερο από 4 φορές πιο πάνω από τα καθαρά έσοδα από τις εξαγωγές της) θα δούμε γιατί κατέρρευσε με τόση ευκολία και γιατί σήμερα είναι ένας υποτακτικός δορυφόρος της Δύσης.

Ο Πούτιν στην προσπάθεια του να υπερασπιστεί τα οικονομικά συμφέροντα της δικής του ομάδας, ασκεί εδώ και χρόνια μια αμυντική πολιτική έναντι των αρπακτικών της Δύσης. Οι άμυνες της Ρωσίας την περίοδο μετά την κατάρρευση ήταν εντελώς αμελητέες εξ ου και το γεγονός η Δύση κατάφερε να επιβάλει χωρίς μεγάλες δυσκολίες τον αλκοολικό Γιέλτσιν στην προεδρία της χώρας σε εκείνα τα κρίσιμα χρόνια της λεηλασίας του πλούτου που είχε  δημιουργήσει με αίμα ο Σοβιετικός λαός. Η περίοδος Πούτιν βρήκε τους ηγεμόνες στη Ρωσία να έχουν μεγαλύτερες αντιστάσεις απέναντι στον επεκτατισμό του δυτικού κεφαλαίου και του στρατιωτικού του βραχίονα που ονομάζεται ΝΑΤΟ. Η εισβολή στην Ουκρανία είναι μια έκφραση αυτής της αμυντικής πολιτικής αφού το ΝΑΤΟ επεδίωξε όχι μόνο θεωρητικά αλλά και έμπρακτα να θέσει υπό τον έλεγχο του και την Ουκρανία. Άρα, όσο παράδοξο κι’ αν φαίνεται ο Πούτιν επιτέθηκε… αμυνόμενος.

Τώρα θα μου πείτε τι όφελος έχει είτε ο Ουκρανικός είτε ο Ρώσικος λαός με αυτά τα γεωπολιτικά παίγνια των ηγεμόνων της Δύσης και της Ανατολής.  Κανένα κατά τη γνώμη μου. Οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να σκοτώνονται για το “έθνος” ενώ κάποιοι θα αυγατίζουν τα λάφυρα που προκύπτουν από την εκμετάλλευση των λαών τους. Δυστυχώς δεν είμαστε στις εποχές της προεπαναστατικής Ρωσίας όπου το επαναστατικό κόμμα των Μπολσεβίκων μπόρεσε να μετατρέψει την λαϊκή οργή σε μια επαναστατική διαδικασία που οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο.  Ούτε ζούμε ανάλογες στιγμές στη Δύση όπου οι λαοί στη Γερμανία ή Γαλλία θα μπορούσαν να στραφούν ενάντια στους ηγεμόνες τους.  Οι Ρώσοι που διαδηλώνουν εναντίον της εισβολής στην Ουκρανία δεν την συνδέουν με τις πραγματικές αιτίες που την προκάλεσαν ούτε και αγωνίζονται για ριζοσπαστικές συστημικές ανατροπές. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη Δύση. Κανένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν είναι άξιο να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον κόσμο ενάντια στον επιθετικό χαρακτήρα του οικονομικού συστήματος που επικρατεί στις πατρίδες τους ενώ την ίδια ώρα κανένα κομμουνιστικό ή ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό κίνημα είναι σε θέση να πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες. Ζούμε σε μια φάση της ιστορίας  που όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Γκράμσι “Το παλαιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί ακόμη να γεννηθεί”

Συμπερασματικά, έχουμε από τη μια πλευρά ένα αμυνόμενο κεφάλαιο (Ρωσία) και από την άλλη ένα επιθετικό (ΗΠΑ – ΝΑΤΟ), μέσα στη μέση βρίσκεται ο λαός που σκοτώνεται χωρίς σοβαρή προοπτική να θέλει ή να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς όφελος του. Όλοι εμείς που παρακολουθούμε από μακριά (επί του παρόντος και επί του συγκεκριμένου) νοιώθουμε υποχρεωμένοι να τοποθετηθούμε υπέρ κάποιας από τις δυο πλευρές. Αναμφίβολα σήμερα το επιθετικό κεφάλαιο είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το κεφάλαιο που αμύνεται. Η λήξη του ψυχρού πολέμου όπου είχαμε την ισορροπία του τρόμου που εμπόδιζε μεγάλης κλίμακας πολέμους, μετέτρεψε τον μοναδικό εναπομείναντα πόλο δύναμης (ΗΠΑ με τους δορυφόρους της) σ’ ένα πολύ επικίνδυνο συνασπισμό που απειλεί σε αφανισμό  ολόκληρο τον πλανήτη. Αν γίνει το δικό του στην Ουκρανία ο επόμενος πόλεμος μέσα στη Ρωσία θα είναι πολύ πιο αιματηρός ενώ η Κίνα θα καταστεί η επόμενη λεία.  Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα και ελπίζοντας σε μια γρήγορη αφύπνιση των λαών, η λιγότερο οδυνηρή λύση – τονίζω, λιγότερο οδυνηρή -  είναι η επαναφορά της ισορροπίας του τρόμου, μια ισορροπία δυνάμεων που θα αποτρέψει ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Δημήτρης Δημητρίου

6 Μαρτίου 2022