Σχετικά με τη συνέντευξη της κ. Ειρήνης Χαραλαμπίδου

Δεν μπορώ να πω ότι αποτελούν έκπληξη τα όσα είπε η κ. Ειρήνη Χαραλαμπίδου σε πρόσφατη συνέντευξη της στο Κανάλι 6 με τον Γιώργο Παυλίδη.

Όλοι όσοι παρακολουθούν τα πολιτικά δρώμενα της χώρας γνωρίζουν τις συμπάθειες της βουλευτίνας προς την ηγεσία του ΔΗΚΟ. Άλλωστε η ίδια παραδέχτηκε στην συνέντευξη, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η καρδιά της κτυπά κατά 60% στο ΑΚΕΛ και 40% στο ΔΗΚΟ. Η κ. Χαραλαμπίδου είναι μια μαχητική βουλευτίνα που αγωνίζεται με πάθος και με πείσμα ενάντια στο διεφθαρμένο καθεστώς που μας κυβερνά και γι’ αυτό χαίρει της εκτίμησης μου.

Η διαφωνία μου αφορά τις απόψεις  της για μια σύμπηξη μετώπου όλων των δυνάμεων της αντιπολίτευσης - εκτός του ΕΛΑΜ φυσικά - για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Όλων των δυνάμεων αλλά η κύρια συνιστώσα για την οποία δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση και βαρύτητα από την  κ. Χαραλαμπίδου, αφορούσε την πιθανή συμμαχία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ. Αναγνωρίζοντας βέβαια η κ. Χαραλαμπίδου ότι υπάρχουν πολύ σοβαρές αποκλείσεις μεταξύ των δυο κομμάτων στο κυπριακό, προσπάθησε να το υποβαθμίσει ενώ παράλληλα αποπειράθηκε να αναβαθμίσει άλλα οικονομικά - κοινωνικά θέματα που κατά την άποψη της υπάρχει σύμπλευση αυτών των δυο κομμάτων, τουλάχιστο σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.

Σωστή βέβαια η διαπίστωση ότι επί της σημερινής διακυβέρνησης το κυπριακό θάφτηκε στο Κρανς Μοντάνα και έκτοτε, κυβέρνηση και Συναγερμός προσπαθούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για δυο κράτη όπως είναι και η παρασκηνιακή δέσμευση του προέδρου. Δυστυχώς έχουμε μπροστά μας δύο μόνο επιλογές όσον αφορά το κυπριακό:  Είτε να αφεθούμε μέσα στο χρόνο κάνοντας το απόλυτο τίποτα είτε να συνεχίσουμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε τις προσπάθειες για επανένωση της πατρίδας μας στη βάση της ΔΔΟ. Εδώ που φτάσαμε οι πιθανότητες επιτυχίας της δεύτερης επιλογής είναι μηδαμινές.  Αν ακολουθήσουμε όμως τη πρώτη επιλογή του απόλυτου τίποτα,  ο μόνιμος διαχωρισμός, η διχοτόμηση δηλαδή, θα πρέπει να θεωρείται εκ των πραγμάτων κάτι περισσότερο  από βέβαιη. Μια νέα κυβέρνηση που θα έχει σαν όραμα την επανένωση, επιβάλλεται να αναλάβει σοβαρές πρωτοβουλίες για να πετύχει επανέναρξη των συνομιλιών στο σημείο που τις καταπόντισε ο διεφθαρμένος πρόεδρος μας. Οι σχέσεις μας  με τις δημοκρατικές δυνάμεις των Τ/κ θα πρέπει να ενδυναμωθούν για  να ξαναζωντανεύσει το όραμα της συμφιλίωσης και της επανένωσης. Οι ριζοσπαστικές αλλαγές στον τομέα της παιδείας αποτελούν βασικό  προαπαιτούμενο για να καταπολεμηθούν ο  εθνικισμός και η μισαλλοδοξία.

Πραγματικά πιστεύει έστω και ένας ότι αυτή η ηγεσία του ΔΗΚΟ θα μπορούσε να αποτελέσει τον συμπρωταγωνιστή σ’ αυτές τις μεγάλες προσπάθειες; Ξεχάσαμε τις αντιδράσεις του ΔΗΚΟ κατά την επίσκεψη Μπάν Κι Μουν στη Κύπρο με αποτέλεσμα να μην κλειδωθούν οι συγκλίσεις Χριστόφια - Ταλάτ;  Ξεχάσαμε με πόση μανία πολεμήθηκε η προσπάθεια μεταρρύθμισης  της παιδείας; Πόσες ανοησίες ακούσαμε από πλευράς ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ πριν να αναγκαστεί ο τέως πρόεδρος σε αναδίπλωση;  Ακόμα και η πολύ γενικόλογη και  περιληπτική μπροσούρα που εξηγούσε την έννοια της ομοσπονδίας πολεμήθηκε από ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ με τέτοιο πρωτοφανή μένος που στο τέλος υποβαθμίστηκε. Το ξεχάσαμε κι’ αυτό;

Αλλά και στον κοινωνικό ή οικονομικό τομέα τι κοινό θα μπορούσαν να έχουν τα δυο κόμματα; Στα δύσκολα φαίνονται οι πραγματικές πολιτικές θέσεις και προθέσεις. Όλα τα μνημονιακά νομοσχέδια πέρασαν με τα δεκανίκια του ΔΗΚΟ. Ο νόμος του 2018 που προνοεί διαδικασίες εξπρές όσον αφορά τις εκποιήσεις και που χαρίζουν τα σπίτια των δανειοληπτών στις τράπεζες και τα επενδυτικά ταμεία, πέρασαν με τις ψήφους του ΔΗΚΟ. Να θυμηθούμε  τις δύσκολες ώρες του ατυχήματος στο Μαρί με τον Νικόλα Παπαδόπουλο να αποκαλεί από την τηλεόραση τον μακαρίτη τον Χριστόφια δολοφόνο; Να το ξεχάσουμε κι’ αυτό; Θα μπορούσα να κατεβάσω ένα ολόκληρο σεντόνι για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε η ηγεσία του ΔΗΚΟ στα μαύρα χρόνια της διακυβέρνησης Συναγερμού  αλλά νοιώθω ότι αυτό αποτελεί πλεονασμό αφού όλοι όσοι δεν είναι χρυσόψαρα θυμούνται και καλοθυμούνται.

Τώρα θα μου πείτε με ποιο τρόπο θα ξεκουμπιστεί ο Συναγερμός από την εξουσία.  Η ανάληψη της εξουσίας δεν αποτελεί αυτοσκοπός για ένα αριστερό κόμμα αλλά για να επιτελέσει έργο σύμφωνα με το πρόγραμμα του που θα καταθέσει στους πολίτες.  Θα ήταν πράγματι θλιβερό να συνεχίσουμε να θάβουμε το κυπριακό με πολιτικές  που αυτή την φορά θα φέρουν και τη σφραγίδα του ΑΚΕΛ, ούτε και πιστεύω ότι το ΑΚΕΛ θα πέσει σε τέτοιες παγίδες. Στις μέρες μας οι ψηφοφόροι (με εξαίρεση το κοπάδι των συναγερμικών) δεν μπορούν να θεωρούνται δεδομένοι για κανένα κόμμα. Κατά συνέπεια, η απεύθυνση θα πρέπει να επικεντρωθεί  στην εκλογική βάση και όχι στις ηγεσίες.  Μόνο τότε μια ενδεχόμενη εκλογική νίκη θα έχει όλα τα εχέγγυα υλοποίησης ενός προοδευτικού, αντιφασιστικού, επανενωτικού προγράμματος.

Δημήτρης Δημητρίου

14 Ιανουαρίου 2022