Ο Αναστασιάδης κερδίζει και εμείς…

Ολοι γνωρίζουμε σήμερα γιατί ο Αναστασιάδης ανατίναξε τη τελευταία προσπάθεια λύσης του κυπριακού το 17 στο Κρανς Μοντάνα. Ολοι ξέρουμε τους πραγματικούς λόγους ακόμα και αυτοί που τον ψηφίζουν, ας μην γελιόμαστε. Ολοι είμαστε βέβαιοι ότι ήταν απόλυτα ειλικρινής όταν εισηγήθηκε  τα δυο κράτη στον Τσαβούσογλου εγκαινιάζοντας αμέσως μετά, μια μεγάλης κλίμακας διπλωματική εκστρατεία για να πείσει τους διεθνείς παίχτες για αυτή του την απόφαση.

Να μην γελιόμαστε, τον βοήθησε σ’ αυτή τη προσπάθεια ΟΛΗ η κουστωδία που κουβαλά μαζί του όταν επισκέπτεται τις διάφορες πρωτεύουσες. Ένοχοι και συνένοχοι αυτό να μην το ξεχάσουμε ποτέ. Ούτε και μασούμε τη δήλωση του ότι ο αρχιεπίσκοπος είναι περίπου ηλίθιος και δεν κατάλαβε καλά όταν του μιλούσε για δυο κράτη. Είναι ένας στρατηγικός στόχος του Αναστασιάδη που μεθοδεύεται με έξυπνες τακτικές κινήσεις. Όταν δεν βρήκε πρόθυμο ακροατήριο στο εξωτερικό για τα δυο κράτη και όταν διαπίστωσε ότι ακόμα και οι δικοί του ψηφοφόροι δεν ήταν, παρά τις προσπάθειες,  αρκετά έτοιμοι ακόμα να δεχτούν την νομιμοποίηση της διχοτόμησης, μπήκε σ’ ένα σχέδιο τακτικών κινήσεων που βοηθούν σιγά- σιγά, με τη μέθοδο του ροκανίσματος, τον στρατηγικό του στόχο. 

Η πρώτη του κίνηση ήταν να αποκλείσει τη προσφορά Ακκιντζί για στρατηγική συμφωνία στη βάση των έξι σημείων Γκουτέρες. Θυμάστε τον Πρόδρομο Προδρόμου τι ανοησίες έλεγε για να απορριφτεί η προσφορά Ακκιντζί.

Οι επόμενες κινήσεις ήταν μια προσπάθεια μη επανέναρξης του διαλόγου μέχρι να φύγει από την μέση ο Ακκιντζί.  Μέχρι προβοκάτσιες με το φασισταρκό του ΕΛΑΜ στο οδόφραγμα της Δερύνειας οργάνωσε παραμονές των Τ/Κ  εκλογών για να πείσει τους Τ/κ ότι η μόνη οδός που διασφαλίζει την ασφάλεια τους είναι ο Τατάρ και τα δυο ξεχωριστά κράτη.

Η αλλαγή  πλεύσης με την εκλογή Τατάρ και με την δήθεν υποκριτική αποδοχή επανέναρξης των συνομιλιών από το σημείο που σταμάτησαν, είναι ακόμη μια κουτοπόνηρη κίνηση για να μεταθέσει  την ευθύνη για τα δυο κράτη στην Τ/κ πλευρά. Μπορεί ο Τατάρ να είναι ο πρόθυμος γκαουλάιτερ  της Άγκυρας αλλά πριν απ’ αυτόν ήταν ο φιλο-ομοσπονδιακός Ακκιντζί που ο δικός μας δεν ήθελε να τον δει ούτε ζωγραφιστό.

Προς το παρόν ο Αναστασιάδης δεν τα καταφέρνει να πείσει στο εξωτερικό και σ’ ένα βαθμό, ούτε και στο εσωτερικό. Με επιμονή όμως και με τα ΜΜΕ εξαγορασμένα από τον ίδιο, ευελπιστεί ότι στο τέλος οι ιθαγενείς θα πειστούν.

Το θεατρινίστικο ενδιαφέρον για το Βαρώσι είναι ακόμα ένα κομμάτι των τακτικών του κινήσεων. Προσποιείται την κινητικότητα ενώ περιορίζεται σε χλιαρά μέτρα που θεωρεί βέβαιο ότι δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η βέβαιη πλέον μη επιστροφή της Αμμοχώστου στη ε/κ διοίκηση αλλάζει τους όρους του παιγνιδιού που προωθούν τους δικούς του στρατηγικούς στόχους. Οι εκκλήσεις για να μην αποδεχτούν οι Αμμοχωστιανοί να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους είναι μια ωμή προσπάθεια περιχαράκωσης της κοινής γνώμης με την αντίληψη του σκληρού συνόρου, του ψηλού τοίχους, που προωθείται μεταξύ των απλών ανθρώπων των δυο κοινοτήτων. Και φυσικά αυτή η προσπάθεια θα επενδύσει τα μέγιστα στην έξαρση του εθνικιστικού μίσους σαν βασική προϋπόθεση της μόνιμης διαίρεσης.

Σε όλο αυτό τα παιγνίδι ο μέσος κύπριος πολίτης παρακολουθεί να υλοποιείται το όραμα Ντεκτάς, με απάθεια, χωρίς κανένα πραγματικό ενδιαφέρον.

Το ΑΚΕΛ που αποτελεί τη μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αντισταθεί στους σχεδιασμούς Αναστασιάδη φαίνεται τόσο αδρανοποιημένο, σαν να του έχουν ρίξει βέλος με αναισθητικό. Λίγο οι οργανωτικές του αδυναμίες, λίγο τα συσσωρευμένα λάθη της ηγεσίας του, λίγο οι εκλογικές του αποτυχίες, λίγο οι τακτικές του που δεν έχουν τη δυνατότητα ή την διορατικότητα να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της μετά-Κρανς Μοντάνα εποχής και που επιβάλλουν μια νέα στρατηγική αντιμετώπισης των σχεδιασμών της συμμορίας, συσσωρευμένα όλα αυτά, αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στον Αναστασιάδη να βαδίζει σχεδόν ανενόχλητος προς στη διχοτόμηση.

Ενώ όλοι αναγνωρίζουν ότι ο πρόεδρος προχωρεί βήμα-βήμα προς την υλοποίηση των στόχων του, καμιά πολιτική δύναμη δεν ζητά ούτε καν τη παραίτηση του. Σαν θέμα αρχής τουλάχιστο, για τη τιμή των όπλων βρέ αδελφέ. Όλοι περιμένουν το 2023 που πιθανόν  τα πράγματα να έχουν ήδη κριθεί. Ένας χάρτινος πύργος ο οποίος έχει απαξιωθεί ακόμα και από δικούς του ψηφοφόρους και εμείς φαινόμαστε ανέτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε ακόμα και το 2023.

Καιρός να αντιδράσουμε. Ήδη απέναντι,τα Τ/κ αριστερά κόμματα και οργανώσεις, οργανώνονται ενάντια στους διχοτομιστές τους. Καιρός να εμπνευστούμε από τους αγώνες τους και να προχωρήσουμε αποφασιστικά ενάντια στους δικούς μας διχοτομιστές.

Δημήτρης Δημητρίου

18 Ιουλίου 2021