Σαν τρελό φορτηγό

Στην συνέντευξη του με την Κατερίνα Ηλιάδη, ο υπουργός εξωτερικών προσπάθησε να δώσει κάλυψη στον Αναστασιάδη προκαλώντας μ’ αυτή του τη ενέργεια την βεβαιότητα πλέον ότι ο κ. Χριστοδουλίδης δεν είναι απλώς ένας συνεργάτης αλλά συνεργός και στυλοβάτης του πρόεδρου. Είναι η δεύτερη φορά που αυτό-αποκαλύπτεται και αυτό-γελοιοποιείται ο κ. Χριστοδουλίδης. Την πρώτη τον είδαμε να τρέχει ξοπίσω του Τσαβούσογλου στους διαδρόμους του ΟΗΕ για να δώσει ρεσιτάλ ηθοποιίας στο έργο “ξηπαίζω, τώρα θέλω διζωνική”.  Η τρίτη φορά που θα γελοιοποιηθεί θα σηματοδοτήσει το θρίαμβο του Αβέρωφ, στη κούρσα των υποψηφίων της ακροδεξιάς για τις προεδρικές του 23 αφού θα φαντάζει σαν ο πιο σοβαρός της παρέας (φανταστήκατε; Ο Αβέρωφ!).

Τι προσπάθησε να μας πείσει σήμερα ο κ. Χριστοδουλίδης; Ότι οι δηλώσεις του προέδρου για επιστροφή στο Σύνταγμα του 1960 δεν ήταν μια πρόταση που θα πρέπει να τη πάρουμε σοβαρά. Ήταν ένα σχήμα λόγου. Ήταν δηλαδή μια δήλωση χωρίς κυριολεκτική σημασία. Ήταν μια συναισθηματική έκρηξη του προέδρου σαν αποτέλεσμα των ενεργειών Τατάρ. Άμεση παραδοχή δηλαδή ότι ο Αναστασιάδης διακατέχεται από μιαν ακραία ψυχολογική αστάθεια, μια διπολική διαταραχή με αποτέλεσμα να παρατηρούμε την μια στιγμή εκρηκτική συμπεριφορά και αμέσως μετά, μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτων, να αλλάζει η διάθεση του και να γίνεται μελιστάλακτος. Αυτή του τη συμπεριφορά την έχουμε δει να επαναλαμβάνεται πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Αναμφίβολα η ψυχολογική του αστάθεια δεν τον αθωώνει από τις γενικότερες επιδιώξεις τόσο του ιδίου όσο και της συμμορίας του, για μη επανέναρξη των συνομιλιών, μια τακτική που εξυπηρετεί τη στρατηγική της σταδιακής ολοκλήρωσης της διχοτόμησης. Απλά η κατάσταση του έρχεται να ενισχύσει, άτσαλα και πολύ επικίνδυνα θα έλεγα, αυτούς τους στόχους.

Γίναμε που γίναμε το περίγελο της υφηλίου με τα χρυσά διαβατήρια, καταντήσαμε επί Αναστασιάδη εντελώς αναξιόπιστοι και στο Κυπριακό. Εντάξει, για να είμαστε δίκαιοι η αναξιοπιστία μας χρονολογείται και από πριν, κύρια επί εποχής Τάσσου, αλλά ο σημερινός πρόεδρος έριξε τζαί  εφτά πέτρες του μακαρίτη: Ισχυρή ομοσπονδία, χαλαρή ομοσπονδία. Δυο κράτη, εμμονή στη διατήρηση του status quo ακολουθώντας το δόγμα Δούντα (και του μακαρίτητου Τάσσου).  Μηδέν στρατοί και μηδέν εγγυήσεις, όλοι οι στρατοίεσαεί στην Κύπρο με σιδεροκέφαλες τις εγγυήσεις με την επιστροφή στο σύνταγμα του 60. Όχι στη πολιτικήισότητα, ναι στα veto του τ/κπροέδρου. Σεβασμός στα ψηφίσματα του ΟΗΕ που μιλούν για ΔΔΟ, ναι στο ενιαίο με σκέτη τοπική αυτοδιοίκηση για τους Τ/κ. Να πω κι’ άλλα;

Ο Αναστασιάδης είναι πιστεύω, το πιο επικίνδυνο κοκτέιλ που θα μπορούσε να έχει η μεταπολεμική Κύπρος. Συνδυάζει τη ψυχική ανισορροπία με το στρατηγικό στόχο που έχουν θέσει τόσο ο ίδιος όσο και  τα συμφέροντα της κλίκας που αντιπροσωπεύει, της ανατίναξης δηλαδή της οποιασδήποτε προοπτικής επανένωσης του τόπου. Αυτός ο συνδυασμός δεν εγγυάται απλώς την οριστική διχοτόμηση. Εγγυάται τους πιο απεχθείς όρους κάτω από τους οποίους θα σφραγιστεί η διχοτόμηση. Δεν ξέρω αν είναι ήδη αργά. Το σίγουρο είναι ότι οδεύουμε σαν τρελό φορτηγό, με μεγάλη ταχύτητα προς τον γκρεμό.

Δημήτρης Δημητρίου

30 Αυγούστου 2021