Νουρομαγειρέματα και η ανάγκη αποφασιστοποίησης της κοινωνίας μας

Ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Νουρής άνοιξε τα χαρτιά του λέει η είδηση στο Alfa News, καταθέτοντας αριθμούς.

Κατακρίβεια αυτό που άνοιξε ο κ. Νουρής δεν είναι τα χαρτιά του που είναι γεμάτα από ανακρίβειες και μαγειρέματα, αλλά τις πολιτικές πρακτικές της κυβέρνησης όσον αφορά την αντιμετώπιση των προσφυγικών /μεταναστευτικών ροών από χώρες που οι πολίτες τους αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης ένεκα κυρίως των παρεμβάσεων των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών του βορρά είτε ως αποικιοκράτες είτε ως σύγχρονοι ιμπεριαλιστές. Οι πολιτικές που ακολουθεί ο κ Νουρής δεν διαφέρουν ποσώς από τις πολιτικές που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση που μόλις πριν λίγες μέρες, έφαγε κατσάδα από την επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ίλβα Γιόχανσον μετά τις αποκαλύψεις για τις επαναπροωθήσεις προσφύγων στο Αιγαίο. Η επίτροπος κάρφωσε την κυβέρνηση Μητσοτάκη για πρακτικές αντίθετες με τις αρχές της ΕΕ, το διεθνές δίκαιο και τον σεβασμό των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τόνισε στις δηλώσεις της, ότι η προστασία των συνόρων πρέπει πάντα να είναι ευθυγραμμισμένη με το νόμο και τον σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Αν ο κ. Νουρής και η κυβέρνηση θέλουν να πετάξουν στα σκουπίδια τις διεθνείς συμβάσεις που η ίδια η Κ.Δ. έχει κυρώσει και που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έχουν παρά να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα για την αποχώρηση της Κ.Δ από την ΕΕ και τον ΟΗΕ.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ Νουρή, στο Μητρώο Αλλοδαπών δηλώθηκαν μεταξύ της περιόδου 2015-2021, 209.684 πρόσωπα. Αριθμός, που όπως επισημαίνει ο ίδιος, είναι τριπλάσιος από τις γεννήσεις που σημειώθηκαν κατά την ίδια χρονική περίοδο. Εδώ η ταχυδακτυλουργία Νουρή βρίσκεται στην κορύφωση της. Δεν χρειάζεσαι δα συμμετοχή στο ‘’Απαντήστε Παιδιά’’ για να γνωρίζει κάποιος ότι οι συγκρίσεις γίνονται για όμοια πράγματα. Δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις με το να παίρνεις ένα μικρό μόνο τμήμα του πληθυσμού από τη μια κατηγορία (τις γεννήσεις) και να τον συγκρίνεις με ολόκληρο το πληθυσμό της άλλης κατηγορίας. Ούτε και είμαι της άποψης ότι η σπατάλη εργατοωρών στο δημόσιο για να γίνονται αυτοί οι υπολογισμοί έχουν την όποια αξία  πέραν της εκμετάλλευσης τους για την διασπορά του ρατσιστικού μίσους. Άστε που όλα τα στοιχεία Νουρή συνηγορούν σε μια στατική ανάλυση αφού δεν γνωρίζουμε αν έγινε κάποια πανεπιστημιακή μελέτη που να καταγράφει τη μεταναστευτική συμπεριφορά των αλλοδαπών σε μακροχρόνια βάση όπως π.χ. ποιος είναι ο μέσος όρος παραμονής τους στην Κύπρο, πόσοι ριζώνουν εδώ και πόσο εύκολα ενσωματώνονται στην κυπριακή κοινωνία, πόσοι φεύγουν για άλλους προορισμούς κλπ.  Ούτε και υπάρχει κάποια πρόσφατη μελέτη (ή αν υπάρχει δεν προβάλλεται) για τη συμβολή της εργατικής δύναμης των αλλοδαπών στην οικονομία του τόπου. Να μην ξεχνούμε ότι τη δεκαετία του 90 που έρχονταν μαζικά οι Ποντιακής καταγωγής στην Κύπρο, είχαμε μεγάλες αντιδράσεις, ιδιαίτερα στη Πάφο, από τους ρατσιστές όλου του δεξιού πολιτικού φάσματος. Κι’ όμως, σε λίγα χρόνια φάνηκε η αξία τους αφού χωρίς τη συμβολή των Ποντίων σε κατασκευαστικές κυρίως εργασίες, η Πάφος θα παρέμενε ένα μικρό υπανάπτυχτο χωριό. Η ξερή παράθεση κάποιων αριθμών για σκοπούς τρομοκράτησης των πολιτών δεν τιμά μια χώρα που διακατέχεται από αρχές, αξίες και πολιτισμό. Αυτό που πρέπει σαν πολιτεία να δούμε είναι η επάρκεια των υποδομών  του κράτους για να απορροφήσει χωρίς μεγάλα προβλήματα τις  προσφυγικές ροές.  Πέρα από τη διαχειριστική πλευρά του θέματος, που αυτή η κυβέρνηση δεν έχει κανένα  δικαίωμα να υπερηφανεύεται, δεν είναι λίγα τα λεφτά που έρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να καλύψουν τις ανάγκες των προσφυγικών ροών (μιλούμε για δεκάδες εκατομμύρια το χρόνο) άσχετα αν πολλά απ’ αυτά τα κονδύλια βρίσκουν το δρόμο τους σε φιλοκυβερνητικά κανάλια για να χειραγωγούν, σαν φερέφωνα της κυβέρνησης, την κοινή γνώμη.

Αυτό που με ανησυχεί όμως περισσότερο είναι τα σχόλια που συνοδεύουν τις δηλώσεις Νουρή που τα περισσότερα όζουν ρατσισμού. Η κοινωνία μας, στα 8 χρόνια διακυβέρνησης της ακροδεξιάς, έχει εκφασιστεί  σε πολύ ανησυχητικό βαθμό. Η αποφασιστοποιήση της κοινωνίας θα είναι μια πολύ χρονοβόρα, επίμονη και επίπονη διαδικασία (όπως έγινε και με τη περίπτωση των denazification policies στη μεταπολεμική Γερμανία) για την οποία χρειάζονται ριζικές και αποφασιστικές  πολιτικές που μόνο μια νέα, δυναμική και μαχητική αντιφασιστική κυβέρνηση μπορεί να εφαρμόσει.

Δημήτρης Δημητρίου

14 Οκτωβρίου 2021