Η δημοκρατία θέλει εμπλοκή και η εμπλοκή θέλει δημοκρατία

Αν υποθέσουμε ότι οι αριστεροί τηρήσουν αποχή γιατί νοιώθουν (δίκαια ή άδικα δεν είναι της ώρας να το αναλύσω), προδομένοι από την ηγεσία του κόμματος που τους αντιπροσώπευε. Το λογικό αποτέλεσμα αυτής της υπόθεσης θα είναι η δεξιά με όλες της τις εκφάνσεις και συνιστώσες, να πάρει πάνω –κάτω το 100% των εδρών της βουλής και μάλιστα με διθυράμβους και τυμπανοκρουσίες. Αν όλοι αυτοί της δεξιάς ήταν προηγουμένως εκπρόσωποι των τραπεζών των εκμεταλλευτών, διεφθαρμένοι, εθνικιστές, διχοτομιστές, φανταστείτε τι θα κάνουν τώρα που θα  έχουν το 100% των εδρών.

Από την άλλη είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε στο ερώτημα κατά πόσο η ψήφος μας κάθε πέντε χρόνια μπορεί να αλλάξει τις καταστάσεις που βιώνουμε μέσα στην κοινωνία; Μήπως μπορεί να αλλάξει ο κόσμος με την ανάθεση (όπως έγραψε κάποιος καλός φίλος σε ανάρτηση του); Σίγουρα όχι. Το πλάτεμα της δημοκρατίας είναι μια σύνθετη και πολύ-επίπεδη κατάσταση που χρήζει κατάκτησης. Μπορεί ο κοινοβουλευτισμός να είναι ένας αστικός θεσμός αλλά θα μπορούσε παράλληλα να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο στα χέρια της αριστεράς για να αποτελέσει ένα δημοκρατικό βάθρο όπου μπορούν να ακουστούν φωνές και να κατατεθούν προγράμματα με τις θέσεις, τους στόχους και τα οράματα της αριστεράς για μιαν άλλη κοινωνία. Είναι αυτό αρκετό για να πούμε ότι έχουμε πραγματική δημοκρατία; Όχι βέβαια. Το βάθεμα της δημοκρατίας και το κτίσιμο μιας ανώτερης κοινωνίας προϋποθέτει την καθημερινή εμπλοκή της κοινωνίας, του απλού εργαζόμενου, του μαθητή, του διανοούμενου, του γραφειά, στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων που αφορούν την ίδια του τη ζωή και της οικογένειας του. Αποτελεί αξίωμα ότι η αστική δημοκρατία σταματά μόλις δρασκελίσεις τα κάγκελο που οδηγεί στο χώρο δουλειάς. Τι σοι δημοκρατία έχουμε αν δεν ελέγχεις τις εργασιακές συνθήκες κάτω από τις οποίες σπαταλάς το ένα τρίτο της ζωής σου;  Η δημοκρατία καταντά μια κακόγουστη φάρσα αν το μεροκάματο δεν διασφαλίζει μιαν αξιοπρεπή ζήση της οικογένειας σου. Τι σκατά δημοκρατία είναι αν ζεις καθημερινά με τον εφιάλτη ότι κάποιοι γρεβατωμένοι θα έρθουν ένα πρωί για να σε βγάλουν έξω από το σπίτι σου, απ΄ εκεί που ξεκίνησες να κτίζεις τα όνειρα σου; Τι σοι δημοκρατία έχουμε όταν ένα πρωί ξυπνάς από το θόρυβο των αλυσοπρίονων που κόβουν τα δέντρα, εκεί που κάνεις το πρωινό σου περίπατο, γιατί κάποιοι αποφάσισαν να περάσει δρόμος για το καλό σου. Σε ρώτησε κανένας; Είπες την άποψη σου; Η δημοκρατία θέλει εμπλοκή της κοινωνίας και η εμπλοκή θέλει δημοκρατία.

Όμως, δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι η αποχή ευνοεί το συντηρητισμό και το status quo. Μια δυνατή αριστερή φωνή μέσα στη βουλή μπορεί να αποτελέσει τον συμπαραστάτη και το συμπλήρωμα μιας αέναης προσπάθειας της λαϊκής βάσης να διεκδικεί το αύριο.  Μια αριστερή πλειοψηφία όχι μόνο αναπτερώνει το ηθικό των εργαζομένων για μικρές και μεγάλες νίκες στο δρόμο, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά αλλά βραχυκυκλώνει τις συνειδητές προσπάθειες της δεξιάς να κατασκευάσουν ένα υποταγμένο ανθρωπάκι, ένα ρομπότ που να εξυπηρετεί τυφλά το σύστημα και την ηγεμονία της κυρίαρχης τάξης. Όπως είπε κάποτε η Θάτσερ (την σιδηρά κυρία που τόσο θαυμάζει ο Χαρούλλης και το ΔΗΣΥ): ‘’Η οικονομική πολιτική είναι απλά η μέθοδος. Το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε τη ψυχή’’. Αν τα καταφέρουν να εκμηδενίσουν τις φωνές της προόδου και της αντίστασης ακόμα και μέσα στο κοινοβούλιο πολύ φοβούμαι δεν θα μείνουν ψυχές που θα έχουν τη δυνατότητα να αναθέτουν. Έστω κι’ αυτό.

Δημήτρης Δημητρίου

22 Μαΐου 2021