Η παλιά συνταγή του πολιτικού τουρλού – τουρλού

Προβλέπω ότι στις επόμενες βουλευτικές θα παρατηρήσουμε μιαν οξεία έξαρση του λαϊκισμού.  Ένα λαϊκισμό που θα γιγαντώνεται τόσο σε βάθος όσο και σε εύρος για να συμπεριλάβει νέες  ‘δυνάμεις’.  Και δεν αναφέρομαι μόνο στον λαϊκισμό που εκπέμπει ο ΔΗΣΥ και ο πρόεδρος του, ο κ. Αβέρωφ, ο οποίος καταντά πλέον το ανέκδοτο της ημέρας ιδιαίτερα όταν εκφράζεται με το γνωστό δραματικό – ποιητικό ύφος.  Ο  λαϊκισμός στη περίπτωση του προέδρου του ΔΗΣΥ βρήκε τον ‘άνθρωπο του‘ όπως στη περίπτωση του Μουσολίνι που δεν μπορείς παρά να φύρνεσαι από τα γέλια με το ύφος και τις πόζες του όποτε τον βλέπεις σε ταινίες την ώρα που εκφωνούσε τους φασιστικούς του λόγους. Η κάθε εποχή έχει τους δικούς της λαϊκιστές. Στο τόπο μας, πρωταγωνιστής ήταν τον περασμένο αιώνα ο Δέρβης, σήμερα είναι ο Αβέρωφ και βλέπουμε. Δεν νομίζω να είναι τυχαίο που και οι δυο πολιτικοί προέρχονται από την δεξιά παράταξη. Δεξιά και λαϊκισμός είναι αδέλφια δίδυμα.

Πέρα λοιπόν από τους γνωστούς λαϊκιστές μπήκαν στο προσκήνιο και νέοι και μάλιστα με αξιώσεις οι οποίοι δημιουργούν ένα πολιτικό αχταρμά με τις επιλογές τους ή ένα τουρλού-τουρλού το οποίο μπαίνει στο blender που ονομάζεται Κίνημα Οικολόγων. Εξ’ όσων γνωρίζω στελέχη όπως τον αγαπητό κ. Περδίκι ή την κ. Ιωάννα Παναγιώτου δεν απεχώρησαν από το Κίνημα. Ηγετικά στελέχη που δεν ακούσαμε ποτέ να υποστηρίξουν την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ή να είναι υπέρ του πλαισίου Γκουτέρες με τα έξι σημεία που τεθήκαν στο Κρανς Μοντάνα. Δεν πέρασαν δα και αιώνες που ο κ. Περδίκης κατηγορούσε τον αποσταλμένο του Γ.Γ του ΟΗΕ κ. Άιντε σαν τον άνθρωπο που πρακτόρευε τα συμφέροντα της Τουρκίας ή που κατηγορούσε τον κ. Ακκιντζί για αδιαλλαξία αφου επέμενε στη πολίτικη ισότητα. Ούτε και ξεχνούμε τις επιθέσεις και το μίσος που εξέπεμπε η κ. Ιωάννα Παναγιώτου εναντίον του μακαρίτη του Χριστόφια γιατί πέτυχε σωρεία συγκλίσεων στις συνομιλίες με τον κ. Ταλάτ. Οι εμετικές της δηλώσεις μετά από τις συνεδριάσεις του εθνικού συμβουλίου ηχούν ακόμα στα αυτιά μου. Τέλος πάντων, δεν θα ανακαλύψουμε την ταχυνόπιττα αν πούμε ότι οι θέσεις του Κινήματος των Οικολόγων, τουλάχιστο μέχρι τώρα, είναι κατ’ εξοχή αντιομοσπονδιακές.  Βλέπουμε όμως σήμερα να διεκδικούν από το βάθρο των Οικολόγων άτομα που ο πολιτικός τους βίος μας έχει, μέχρι πρόσφατα, δείξει ότι είναι υπέρ της ΔΔΟ και της πρωτοβουλίας Γκουτέρες. Βλέπουμε δυστυχώς να συντάσσονται με ένα Περδίκι και αναπόφευκτα και με την ‘Πορεία Αλλαγής’, μια νέα πλατφόρμα που εντάχτηκε στους Οικολόγους, στην οποία συμμετέχουν ακραίοι εθνικιστές όπως τον ηθοποιό Χρύσανθο Χρυσάνθου, τον ηθοποιό Κώστα Δημητρίου που έχει, αν δεν κάνω λάθος, διατελέσει υποψήφιος βουλευτής της αντιομοσπονδιακής ΕΔΕΚ και κάποιους άλλους δεξιούλλιδες τραγουδιστές που συνήθως συμμετέχουν στα φεστιβάλ του ΔΗΣΥ.

Όσο κι’αν η ηγεσία του Κινήματος των Οικολόγων προβάλλει τον πλουραλισμό σαν το άλλοθι του επιχειρούμενου αχταρμά, δεν πείθει. Τι μας λέει δηλαδή, ότι θα μπορούσαν να συμβιώσουν κάτω από την ίδια σκέπη μαρξιστές και νεοφιλελεύθεροι, φασίστες και αντιφασίστες,  εθνικιστές και διεθνιστές , επανενωτικοί και  διχοτομιστές;  Ούτε πείθει η διαγραφή της παγκόσμιας ιστορίας από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι σήμερα με το σύνθημα ούτε δεξιά, ούτε αριστερά αλλά μπροστά.  Το να βαδίζει κάποιος μπροστά χωρίς ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο είναι σαν να βαδίζει ξυπόλυτος στα αγκάθια. Είτε διότι αδυνατεί να αναγνωρίσει μεσα σε ποιο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης δημιουργούνται οι συνθήκες καταστροφής του πλανήτη ή δεν μπορεί να εντοπίσει το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να απελευθερωθεί ο άνθρωπος και να συμφιλιωθεί με το  περιβάλλον του. Προσωπικά έχω μπουχτίσει από Δον Κιχώτες που εφορμούν πάνω σε ανεμόμυλους.

Από την άλλη, δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι ζούμε κάτω από συνθήκες πλήρους ακινησίας ένεκα των γνωστών αντικειμενικών δυσκολιών έχοντας όμως και μια φοβική αντιπολίτευση που ακολουθεί κατά γράμμα το σαβουάρ βίβρ της πολιτικής κουλτούρας της αστικής τάξης. Δεν είμαι εναντίον μιας νέας κίνησης η οποία φέρνει μαζί της ένα αέρα ανανέωσης και που ίσως να βοηθήσει  την κοινωνία μας να πάει ένα βήμα μπροστά. Το καινούριο όμως πρέπει να έχει και πυξίδα και όραμα, να αντλεί από την ιστορία και τους αγώνες του εργατικού κινήματος και κυρίως να καταπολεμά τον εθνικισμό που αποτελεί την βασική αιτία της σημερινής μας κατάντιας.

Δημήτρης Δημητρίου

26 Ιανουαρίου 2021