Μια επικίνδυνη κατάσταση

Τα επεισόδια που έγιναν πρόσφατα έξω από το κτίριο του συγκροτήματος ΔΙΑΣ ( Sigma -  Χ’’Κωστής, με τα αστέρια Μαύρος, Πέτρα, Τσουρούλλης κ.α. ) διοργανώθηκαν απ’ ό,τι γνωρίζουμε από ακροδεξιά στοιχεία με μεγάλη πιθανότητα οι εμπνευστές να ήταν το νεοναζιστικό ΕΛΑΜ. Το ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι γιατί επιτεθήκαν σ΄ένα δικό τους σταθμό, ενάντια στους δικούς τους ανθρώπους αφού το ΣΙΓΜΑ θεωρείται το κύριο προπαγανδιστικό Μέσο της ‘’εθνικοφρόνου’’ δεξιάς;

Πιστεύω ότι για να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο θα πρέπει να πάμε λίγους μήνες πιο πίσω.  Η ιστορία ξεκίνησε από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής σαν εγκληματικής οργάνωσης. Το θυγατρικό κόμμα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, το ΕΛΑΜ,  βρέθηκε ξαφνικά να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Έκτοτε ακολούθησε μια τακτική διαφοροποίησης του από τη μητρική Χρυσή Αυγή φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζεται ότι δεν έχει κανένα δεσμό με τη μάμμα του. Αυτό είναι το κύριο σημείο της νέας πολιτικής τακτικής που ακολουθεί μια μερίδα της ακροδεξιάς στην Κύπρο. Το σημερινό καθεστώς Αναστασιάδη απολαμβάνει σήμερα την ολόψυχη υποστήριξη του ΔΗΣΥ. Ενός κόμματος όπου ο διαχωρισμός μεταξύ των δεξιών και των ακροδεξιών του συνιστωσών θολώνει συνεχώς. Η διαφθορά, η διαπλοκή, το ιδιοτελές συμφέρον και ο πλουτισμός σαν αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης της προεδρικής καρέκλας, έφεραν το καθεστώς σε μια κατάσταση απαξίωσης του ανάμεσα στη κοινωνία ακόμα και ανάμεσα στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της δεξιάς. Η ηγεσία του ΕΛΑΜ άρχισε να ακολουθεί την ίδια ακριβώς τακτική με αυτή που ακολούθησε με την υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Είναι μια τακτική διαφοροποίησης του ΕΛΑΜ και του κομματιού της ακροδεξιάς που αντιπροσωπεύει, από το διεφθαρμένο καθεστώς Αναστασιάδη και τις πατερίτσες που το υποβαστάζουν (ΔΗΣΥ) με στόχο να αποενοχοποιήσουν την δεξιά (δεν είμαστε όλοι το ίδιο) και να της δώσουν μιαν εναλλακτική πολιτική εκπροσώπηση.

Το κόλπο της κοπής του ομφαλίου λώρου από τη μήτρα που τη γέννησε, είναι πιστεύω μια πετυχαιμένη τακτική της κυπριακής ακροδεξιάς αφού άρχισε να πιάνει τόπο μέσα στην κυπριακή κοινωνία με τα πολύ χαμηλά επίπεδα ιστορικής και πολιτικής γνώσης και ωρίμανσης (υπάρχουν ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση αλλά δεν είναι το θέμα εδώ). Για παράδειγμα, σε μια συζήτηση που είχα με κάποιους νέους ανθρώπους πριν λίγες μέρες,  επικράτησε η θέση ότι η διαφθορά στην Κύπρο δεν αφορά μόνο τη δεξιά αλλά όλους, της αριστεράς (εννοώντας το ΑΚΕΛ) συμπεριλαμβανομένης. Η αποκαλύψεις στην υπόθεση Τζιοβάνη και της στενής συνεργασίας που είχε με τον ακροδεξιό Συλλούρη δυσκόλεψαν ομολογουμένως το αντεπιχείρημα που προσωπικά έθετα στη συζήτηση ότι άλλη η ευθύνη αυτού που στήνει το χορό και άλλη του χορευτή. Η θέση ότι όλοι είναι λαμόγια περνά, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, με μεγάλη ευκολία μετά τις γνωστές αποκαλύψεις του Al Jazeera. Η θέση που έπιασε τόπο τελικά (παρά τις διαφωνίες μου και τα αντεπιχειρήματα που έβαζα κάτω) είναι ότι το μοναδικό κόμμα που παρουσιάζεται σήμερα αδιάφθορο και δεν εμπλέκεται στα διάφορα σκάνδαλα είναι το ΕΛΑΜ!! Είναι λοιπόν αυτή τη διαφοροποίηση που επιδιώκει σήμερα το ΕΛΑΜ κτίζοντας μιαν εικόνα ενός καθαρού και αδιάφθορου εθνικιστικού κόμματος. Οι επιθέσεις έξω από το SIGMA δεν είναι καθόλου τυχαίες. Εντάσσονται μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια της επιχειρούμενης αποστασιοποίησης  μεταξύ της παραδοσιακής δεξιάς που εκπροσωπείται από τον ΔΗΣΥ με τον νέο υποτίθεται αμόλυντο αέρα που φέρνουν οι νεοναζί και η οργάνωση τους στην Κύπρο. Γιατί οι επιθέσεις στο ΣΙΓΜΑ; Διότι το ΣΙΓΜΑ σαν ο κύριος βραχίονας επικοινωνιακής στήριξης της κυβέρνησης αποτελεί το σύμβολο του καθεστώτος. Είναι για τους ιδίους λόγους που οι παριζιάνοι το 1789 δεν κατέλαβαν τα βασιλικά ανάκτορα αλλά την Βαστίλη. Τα επεισόδια έξω από το ΣΙΓΜΑ ήθελαν να αναδείξουν αυτόν το συμβολισμό.

Τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα . Ήδη διαπιστώνω ότι η αριστερά δεν κερδίζει από τις απώλειες της  δεξιάς αφού η κοινωνία δεν μπορεί, ή δεν αφήνεται να διακρίνει ουσιαστικές διαφορές. Αυτό που χρειάζεται η αριστερά αν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο στον επιχειρούμενο εκφασισμό της κυπριακής κοινωνίας είναι η επανασύστασης της. Απόλυτα αναγκαίο να αποβάλει ό,τι την ταυτίζει με την συντήρηση. Με ένα πρόγραμμα ρήξης με το κατεστημένο,  που να στέκεται μπροστά στην κοινωνία με καθαρό πρόσωπο, με καθαρές θέσεις που να πηγάζουν από την κοσμοθεωρία, τους αγώνες και τις εμπειρίες του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Δημήτρης Δημητρίου

13 Δεκεμβρίου 2020