Πως χάνεται το momentum

Είναι απορίας άξιο  πως  η πλειοψηφία του κόσμου μας δεν αντιδρά μπροστά στα τόσα που αποκαλύπτονται  καθημερινά. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι έχουμε ένα διεφθαρμένο καθεστώς που λυμαίνεται το τόπο και που έχει θάψει την όποια προοπτική επανένωσης της χώρας. Κι ’όμως, οι εκδηλώσεις ενάντια σ’ αυτές τις συμπεριφορές του καθεστώτος δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν μαζικές. Πόρρω απέχουν από τις 8,000 κόσμου που μάζεψε η πορεία των καθηγητών τον Αύγουστο του 2018.  Ούτε και πλησιάζουν τη μαζικότατη πορεία στις βάσεις που οργάνωσε το Συμβούλιο ΕΙΡΗΝΗΣ. Στην καλύτερη περίπτωση οι πρόσφατες εκδηλώσεις συγκεντρώνουν από 500 μέχρι 1000 άτομα.  Η πρώτη εκδήλωση έξω από το Συνεδριακό που συνεδρίαζε η βουλή έδωσε μια νότα αισιοδοξίας η οποία όμως σταδιακά άρχισε να εκφυλίζεται όσο περνούσαν οι μέρες.

Παρά τη σωστή ενέργεια της παραίτησης του βουλευτή του ΑΚΕΛ μετά από τη γνωστή υπόθεση, υπήρξε μια περίοδος, μικρή μεν αλλά κρίσιμη, αμηχανίας που εμπόδισε τους μηχανισμούς αυτού το κόμματος να κινητοποιήσουν έγκαιρα τα μέλη και τους οπαδούς του. Σωστή η κίνηση για εκδήλωση έξω από το προεδρικό αλλά αυτή ήλθε λίγο αργά που συνέτεινε να χαθεί το momentum. Η ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος δείχνει ότι σωστές  κινήσεις σε λάθος χρόνο φέρνουν κακά ή στην καλύτερη περίπτωση, μηδαμινά αποτελέσματα. Σωστές πρωτοβουλίες στο σωστό χρόνο μπορούν να πετύχουν θαύματα όπως το απόδειξε για παράδειγμα, η εμπειρία της Οκτωβριανής επανάστασης.

Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιες κατά τα άλλα καλοπροαίρετες κινήσεις προοδευτικών πολιτών που στρέφονται ενάντια στη διαφθορά του καθεστώτος οργάνωσαν την νύκτα της  Παρασκευής εκδήλωση έξω από το προεδρικό τη στιγμή που είχε ανακοινωθεί εκδήλωση του ΑΚΕΛ ακριβώς την επόμενη μέρα το πρωί. Παρευρέθηκα και στις δυο εκδηλώσεις. Η εκδήλωση της Παρασκευής ήταν από πλευράς προσέλευσης αποτυχημένη, κάτι που θα  επηρεάσει αποφάσεις για μελλοντικές εκδηλώσεις. Κακά οργανωμένες εκδηλώσεις σε χρόνο ανεξήγητο αποτελούν συνταγές για να χαθεί το momentum ιδιαίτερα κάτω από συνθήκες εξαγορασμένων από το καθεστώς ΜΜΕ και ιδιαίτερα επίσης σε μια κοινωνία που έμαθε να μην αντιδρά εύκολα. Από την άλλη η εκδήλωση του ΑΚΕΛ είχε περισσότερο κόσμο μεν αλλά όχι όσους αναμέναμε από μια οργάνωση σαν αυτή του ΑΚΕΛ. Κατά κανόνα, αυτοί που ήταν στην εκδήλωση της Παρασκευής δεν συμμετείχαν στην εκδήλωση της επόμενης ημέρας και αντιστρόφως, αυτοί που συμμετείχαν στην εκδήλωση του Σαββάτου δεν είχαν πάρει μέρος στην εκδήλωση της Παρασκευής. Είναι σαν να είχαμε δυο αντίπαλα στρατόπεδα με διαφορετικούς στόχους.

Δυστυχώς ακόμα και αυτή τη περίοδο που η ακροδεξιά συσπειρώνεται για να διχοτομήσει το τόπο και για να συνεχίσει  να προωθεί τις μαφιόζικες της δοσοληψίες που εκθέτουν την Κύπρο διεθνώς, η  αριστερά και ο δημοκρατικός προοδευτικός κόσμος δεν βρήκαν ένα κοινό βηματισμό. Αυτή η διάσπαση δυνάμεων δείχνει τις αδυναμίες του πιο προχωρημένου κομματιού της κοινωνίας μας να συντονιστεί και να βρει ένα modus vivendi που θα οδηγήσει σε κοινές διεκδικήσεις και εκδηλώσεις. Πρέπει να αντιληφτούμε ότι η  Κύπρος είναι κατά πλειοψηφία ένα δεξιό ή ακροδεξιό χωριό. Η πολυδιάσπαση του προοδευτικού χώρου μπορεί να προσφέρει ένα ωφέλιμο πλουραλισμό αλλά αν δεν βρεθεί σήμερα ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής που να προσφέρει ένα κοινό μέτωπο δράσης  δεν πρόκειται να δούμε σύντομα αλλαγή του σημερινού εφιαλτικού σκηνικού.

Δημήτρης Δημητρίου

14 Νοεμβρίου 2020