Με αφορμή κάποιες συζητήσεις στο διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες

Μου αρέσει που οι εθνικιστές στις συζητήσεις τους αρχίζουν με κάποια ερωτήματα (ένα είδος ψευδοδιαλόγου ) όπου οι απαντήσεις που περιμένουν να λάβουν είναι ήδη ταξινομημένες ( πατριωτικές – προδοτικές) σύμφωνα πάντα με το επίσημο αφήγημα. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από το αφήγημα αποτελεί προδοσία και δαιμονοποιείται ο ‘αντικομφορμιστής’ που αποκλίνει από αυτό.

Ορισμένα παραδείγματα:

1.H επίσημη αφήγηση διατείνεται  ότι το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Αν κάποιος τους υπενθυμίσει ότι το πρόβλημα προϋπήρχε από την εποχή του Σχεδίου Ακρίτας κι’ ότι το 74 είναι ένα θλιβερό ορόσημο που προέκυψε μέσα σε μια αλληλουχία ιστορικών γεγονότων άρρηκτα συνδεδεμένων  μεταξύ τους, τότε αυτός είναι προδότης.

2. Αν τους πεις ότι πρόβλημα είναι ένας διαχρονικός αγώνας επικράτησης μεταξύ δυο εθνικισμών από τον οποίο τίποτα καλό δεν είδε αυτός ο τόπος παρά μόνο μίσος, καταστροφή και αίμα, τότε είσαι προδότης αφού σε έτσι περίπτωση δεν επικεντρωνόμαστε στον ‘μοναδικό υπαίτιο’, στον ’βάρβαρο’ τουρκικό εθνικισμό και άρα, του δίνουμε άλλοθι.

3.  Αν τους πεις ότι υπάρχουν στον κόσμο πολιτειακά συστήματα πέραν της παραδοσιακής πλειοψηφικής δημοκρατίας (αυτό που αποκάλεσε κάποτε ο Τοκβίλ η τυραννία της πλειοψηφίας…) κι’ ότι η πολύ διαδεδομένη παγκοσμίως φιλοσοφία της ομοσπονδίας (με τις επιμέρους ιδιαιτερότητες στη κάθε περίπτωση) είναι μια μορφή συναινετικής δημοκρατίας όπου συμμετέχουν ισότιμα και επιμέρους κοινότητες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που αφορούν τις ζωές τους  το τόπο και το μέλλον τους, τότε είσαι προδότης διότι ξεπουλάς το τόπο σου ή τον ‘τουρκοποιείς‘ αφού θα χαθεί η ηγεμονία – μονοπώλιο  της ε/κ πολιτικό-οικονομικής ελίτ.

Ένα ‘έξυπνο’ λοιπόν ερώτημα που θέτουν με στόχο να “μας πιάσουν μέσα ”και να μας δαιμονοποιήσουν εμάς τους επανενωτικούς είναι αν θα δεχόμασταν παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων σαν μέρος της λύσης της ΔΔΟ. Η απάντηση μας πιστεύω πρέπει να δίνεται με το ίδιο νόμισμα υπό τύπο αντερωτήσεων. Οτιδήποτε άλλο που αφορά τα στοιχεία και τις λεπτομέρειες της λύσης αυτά έχουν ήδη καλυφτεί – συμφωνηθεί (το τελευταίο μίλι κατά τον Γκουτέρες και τα έξι σημεία του πλαισίου του) κι’ άρα, δεν χρειάζεται να τα επαναλαμβάνουμε εδώ συνεχώς  αφού δεν υπάρχει περίπτωση οι εθνικιστές να αλλάξουν άποψη (ου με πείσεις καν με πείσεις ). Πάμε λοιπόν:

Α. Εσείς οι εθνικιστές  προτιμάτε την παραμονή για πάντα 40,000 τουρκικού στρατού;

Β.  Μπορούν να μας πουν κανένα άλλο τρόπο αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων ή μήπως ενδόμυχα επιδιώκουν-ονειρεύονται μια  πολεμική αναμέτρηση που ρεαλιστικά μιλώντας θα μας προσφυγοποιήσει όλους και μάλιστα εκτός Κύπρου; Να το θέσω και διαφορετικά: Μήπως στη πραγματικότητα θέλουν να πάρουν την ρεβάνς με μια πολεμική αναμέτρηση που στο μυαλό τους φαντάζει νικηφόρα με μοναδικές απώλειες αυτές του αντιπάλου;

Γ. Μήπως προωθούν τρόπον τινά τη  ποδοσφαιροποιήση του κυπριακού (τούρκικος εθνικισμός versus ελληνικός εθνικισμός) όπου η κάθε ομάδα επιδιώκει να σκοράρει εις βάρος της άλλης; Μήπως το μόνο που πετυχαίνουν είναι να σκοράρουν εις βάρος της ειρήνης και ευημερίας αυτού του λαού;

Δ. Πόσο αφελείς (για να χρησιμοποιήσω ήπιο χαρακτηρισμό) είναι να πιστεύουν ότι η ευτυχία της μιας κοινότητας μπορεί να κτιστεί πάνω στις καμένες σάρκες της άλλης; Πόσες φορές δοκιμάστηκε αυτό στην Κύπρο και τι απεκόμισαν  οι δυο  κοινότητες σαν ιστορικό συμφραζόμενο;

Δημήτρης Δημητρίου

19 Αυγούστου 2020