Η εργαλειοποίηση του θανάτου

Όσο περνά ο χρόνος από εκείνο το καλοκαίρι του 74 τόσο αρχίζει να ξεθωριάζει η μνήμη. Αυτό το κενό που δημιουργείται στη μνήμη μας έρχεται να το γεμίσει ο μύθος. Μετά από σχεδόν 50 χρόνια όλο και πληθαίνουν οι αναφορές για ηρωικές πράξεις, για τους γενναίους στρατιώτες μας που πρόταξαν τα στήθη τους απέναντι σ’ ένα πάνοπλο εχθρό, για τις αμέτρητες πράξεις αυτοθυσίας και γενναίων αποφάσεων που λήφθηκαν με αυταπάρνηση και με μια  περιφρόνηση προς το  θάνατο.

Η αλήθεια είναι ότι οι εικόνες που θέλουν κάποιοι να δημιουργήσουν μέσα στο μυαλό των νέων μας πόρρω απέχουν από τη πραγματικότητα που οι πιο πολλοί από μας ζήσαμε εκείνο το καλοκαίρι. Ίσως να υπάρχει και κάποια δόση αλήθειας (μεγάλη ή μικρή δεν ξέρω) σε κάποιες περιγραφές ηρωισμού αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν είχα προσωπική εμπειρία σε κάτι τέτοια.  Το  γενικό αίσθημα, αυτό που προσωπικά βίωσα τόσο προσωπικά όσο και οι  δεκάδες συστρατιώτες μου που ζήσαμε δίπλα –δίπλα  το εφιαλτικό καλοκαίρι του 74 ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που σήμερα μας παρουσιάζουν. Το αίσθημα που κυριαρχούσε τότε ανάμεσα σε μας τους δεκαοκτάχρονους και εικοσάχρονους ήταν ο φόβος, το αίσθημα της εγκατάλειψης, η συλλογική αλλά και η προσωπική μάχη που έδινε ο κάθε ένας μας τόσο μέσα του όσο και γύρω του για να ζήσει  χωρίς να χάσει τα λογικά του και να βγει ακέραιος με δυο πόδια και δυο χέρια από εκείνο  το σφαγείο. Κανείς μας δεν επιδίωκε να πεθάνει ηρωικά ούτε και ονειρευόταν παράσημα και πατριωτικούς λόγους. Αυτό που θέλαμε ήταν ΖΩΗ , να τελειώσει ο εφιάλτης, να  καταφέρουμε να φύγουμε, να πάμε να σπουδάσουμε, να ερωτευτούμε, να παίξουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε. Κανείς δεν περίμενε τη σφαίρα που θα κτυπούσε το μέτωπο του για να γίνει ήρωας.

Ήρωας αγαπημένε μου συνομήλικε έγινες μετά, μετά που σε θάψαμε στο στρατιωτικό νεκροταφείο για να εκφωνούν πάνω από το τάφο σου πατριωτικούς λόγους οι κάθε λογής αγύρτες την ώρα που μασουλούν τα ορεκτικά της διαφθοράς. Τίποτα το ηρωικό τότε που έφαγες τη σφαίρα ή το βλήμα του όλμου. Πέθανες ή κινδύνεψες να πεθάνεις σαν ένα αθώο νεανικό θύμα των επιλογών κάποιων άλλων που κομπάζουν σήμερα για κάτι παρακαταθήκες και πράσσειν άλογα. Τα δικά σου όνειρα που κάηκαν μέσα στο μπαρούτι τα είδε κανείς;

 Η ειρήνη είναι ένα αγαθό που το εκτιμάς αφάνταστα όταν το χάσεις, είναι τόσο αργά όμως τότε...

Δημήτρης Δημητρίου

14 Αυγούστου 2020