We can’t breath

Γιατί εμείς που αναπνέουμε τη βρώμα του φασισταρκού που αναδύεται από τους ξεχειλισμένους βόθρους της δεξιάς είμαστε νομίζετε σε καλύτερη μοίρα; Να θυμίσω τους φόνους των αριστερών το 58; Τα πηγάδια του 63; Το Εθνικό Μέτωπο; Τους φονιάδες της ΕΟΚΑ Β’; Tην Αλόα, την Μάραθα, την Τόχνη; Τους φονιάδες του Δώρου Λοΐζου; Τα μαχαιρώματα στο Φεστιβάλ Rainbow στη Λάρνακα; Τις επιθέσεις ενάντια στους Τ/κ από “οργανωμένους οπαδούς”; Τα συνθήματα στους τοίχους των σχολείων που μας φέρνουν βρικόλακες από το παρελθόν; Τις προσπάθειες του κάθε Σίγμα να μετατρέψει τον βαρβαρισμό σε μεταμοντέρνα κουλτούρα; Το ρατσιστικό ξερατό του ΕΛΑΜ, του αρχιεπίσκοπου και του κάθε Νουρή που εκπροσωπούν τις σημερινές εξουσιαστικές δομές;

Τελικά κάθε μέρα που περνά συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι ο κλάδος ελαίας ήταν μια πολιτική πράξη που κατάφερε να νεκραναστήσει την έχιδνα εκεί που ήταν έτοιμη να ψοφήσει υπό το βάρος της καταστροφής που προκάλεσε, της έδωσε το φιλί της ζωής για να συνεχίζει να δηλητηριάζει την κοινωνία και να στήνει στο διηνεκές σκηνικά καταστροφής αυτού του τόπου.

Θεωρώ ζωτικής σημασίας για την επιβίωση αυτής της χώρας αν ποτέ φύγει αυτή η αναθεματισμένη κυβέρνηση, να αρχίσει μια συστηματική προσπάθεια απο-φασιστικοποίησης, όπως έγινε ακριβώς μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Γερμανία με την αποναζιστικοποίηση και με το ιστορικό ορόσημο τις δίκες της Νυρεμβέργης.

Έστω και τώρα πριν να ξαναοδηγήσουν τούτον τον τόπο στη βαρβαρότητα.

Δημήτρης Δημητρίου

30 Μαΐου 2020