Για το δικό μας καλό αφου μας αγαπά

Είχα πάντοτε την υποψία ότι η Κύπρος είναι ιδανικός τόπος για ….. δικτατορία. Μάλλον θα φταίει ένα κοκτέιλ από παράγοντες: Σίγουρα φταίει η παθητικότητα με την οποία η κοινωνία αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που τις επιβάλλονται καταπίνοντας αμάσητα το σανό που του σερβίρουν οι εξουσιαστές και οι δορυφόροι της. Η μόνιμη επωδός της πλειοψηφίας «ο θεός εν μεγάλος...» δεν διαφέρει καθόλου από το allah ‘akbar των απλών μουσουλμάνων τους οποίους μάλιστα πολλοί Κύπριοι αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση, ιδιαίτερα όλοι αυτοί που «δεν είναι ρατσιστές αλλά…».

Φταίει ασφαλώς και η θρησκεία και η υπερβολικά μεγάλη δύναμη που ασκεί ο θεσμός πάνω στο ‘ποίμνιο’ (ποίμνιο όπως το κοπάδι με τα πρόβατα δηλαδή). Όλοι έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί για την ευκολία που το ‘ποίμνιο’ ακολουθεί εντολές με μια πρωτόγνωρη παθητικότητα. Φταίει και η έλλειψη κουλτούρας διεκδίκησης ιδιαίτερα σε εποχές που ταγμένες από την ιστορία πρωτοπορίες, δείχνουν να προτιμούν τις μάχες στη βουλή παρά στο δρόμο. Το βασικό όμως συστατικό στοιχείο του κοκτέιλ , ο πυρήνας αυτής της κοινωνικής συμπεριφοράς, συνοψίζεται με μια λέξη: “Πατριαρχία“. Μεγαλώνουμε με το πρότυπο του πατέρα – αρχηγού. Aυστηρός, πάντα έτοιμος να επιπλήξει αν ξεφύγουμε από τις κοινωνικές νόρμες, το κοινωνικά “ορθό και αδιαμφισβήτητο” μιας κοινωνίας γεμάτη αντιθέσεις, παραλογισμούς και ανατολίτικα παραμύθια. Μάθαμε να πιστεύουμε ότι ο πατερούλης μπορεί να είναι αυστηρός, μπορεί να μας δώσει και καμιά – δυο, μπορεί να θέλει να ελέγχει ακόμα και τις πιο βαθιές μας σκέψεις, αλλά το κάνει επειδή… μας αγαπά (όπως θα έλεγε και ένας αξέχαστος αμερικανός κωμικός). Είναι μια παράξενη σχέση αγάπης που τη βλέπουμε σε όλες τις υπανάπτυχτες χώρες όσο πλούσιες κι’ αν είναι σε υλικά αγαθά.

Βγαίνοντας από τη ξώπορτα του σπιτιού σου για να πάρεις αέρα, συναντάς τα ίδια και χειρότερα: Ο παπάς της γειτονιάς , ο επίσκοπος που σου κουνά το χέρι και θέλει ντε και καλά να μπει ακόμα και στο κρεβάτι σου. Ο δάσκαλος μέσα σ’ ένα καταπιεστικό, αμαθησιακό περιβάλλον που κατασκευάζει ανθρωπάκια που απλά επαναλαμβάνουν λέξεις, έτοιμα να τους καταβροχθίσει ένα σύστημα που τρέφεται από τις σάρκες τους. Ο στρατός της τυφλής υπακοής σε διαταγές ακόμα και στις πιο ανόητες ….οι μακεδονομάχοι που θα πάρουν τη Πόλη με τη βοήθεια της παναγιάς…. . Στη δουλειά που μάθαμε τον διευθυντή να τον λέμε μάστρο, yes master, ότι πεις μάστρε, σωστά μάστρε….. Τελικά πολύ βολικό για το σύστημα αυτό το κοκτέιλ. Ας μην ξεχνούμε ότι η αστική δημοκρατία σταματά ακριβώς έξω από το κάγκελο του εργοστασίου ή του γραφείου.

Όταν λοιπόν βλέπετε έναν πολιτικό να μιλά με ύφος μειλίχιο τη γλώσσα της λογικής και της πειθούς να είστε βέβαιοι ότι οι πιο πολλοί θα σου πουν «εν καλός αλλά εν κάμνει» . Από την άλλη, αν βλέπετε κάποιο να δίνει το φρύδι του , να σκίζει το κώλο του από τις φωνές, να ρίχνει τασάκια, να απειλεί θεούς και δαίμονες να επιδιώκει το ρόλο του δικτατορίσκου, τότε αυτός ναι, αυτός είναι ηγέτης!. Το πρότυπο του καλού πατερούλη που λέγαμε; Γι’ αυτό μη παραξενευτείτε αν αύριο αρχίσουν οι δημοσκοπήσεις να λένε ότι το 80% και βαλε επικροτεί την απόφαση του κάθε μαλάκα δικτατορίσκου να καθιερώσει με διάταγμα , τον χαφιέ της γειτονιάς…. .για το δικό μας καλό αφου μας αγαπά….

Είπαμε, χώρες υποανάπτυκτες σαν την Κύπρο είναι ιδανικές για δικτατορία.

Δημήτρης Δημητρίου

2 Απριλίου 2020