Οι τρεις μεγάλοι έρωτες του μεγάλου κεφαλαίου

Υπάρχει μια διχογνωμία μεταξύ των οικονομολόγων που εξυπηρετούν το κεφάλαιο κατά πόσο θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί του δημοσίου τομέα.Για τον ιδιωτικό δεν σηκώνει συζητηση, ομοφωνούν πανηγυρικά σε μειώσεις.

Το 2013 , παρά την οικονομική κρίση, τα έσοδα από το τουρισμό ήταν αυξημένα κατά 8% σε σχέση με το 2012 και ξεπέρασαν τα 2 δις. Η εξωτερική ζήτηση αποζημίωνε ως ένα μεγάλο βαθμό την μείωση της αγοραστικής δύναμης στο εσωτερικό και για αυτό το μεγάλο κεφάλαιο στήριζε το πετσόκομμα των μισθών τόσο στον δημόσιο όσο και βεβαίως στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα που απ’ ότι διαφαίνεται η εξωτερική ζήτηση θα μειωθεί κατακόρυφα αφου ο ιός αναμφίβολα θα πλήξει δραματικά τις αφήξεις των τουριστών, ο ‘νούσιμος‘ επιχειρηματικός κόσμος δεν ευνοεί μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα αφήνοντας ανοικτό το παράθυρο για μειώσεις μόνο στον ιδιωτικό. Ενώ δηλαδή θέλει να ευλογήσει τα γένια του μειώνοντας ακόμα περισσότερο τους μισθούς των υπαλλήλων του, προσβλέπει στους δημόσιους υπαλλήλους να αποτελέσουν την ατμομηχανή της εγχώριας ζήτησης που θα διατηρήσει σ’ ένα ικανοποιητικό βαθμό τον κύκλο της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων / υπηρεσιών και κατά συνέπεια, την απαιτούμενη ρευστότητα στην αγορά. Είναι για αυτό που πολλοί κεφαλαιοκράτες δεν υποστηρίζουν μειώσεις μισθών στο δημόσιο τομέα και όχι γιατί έχουν τις όποιεσδήποτε ευαισθησίες για την ευημερία των δημόσιων υπαλλήλων. Αν υπολόγιζαν πάνω στην εξωτερική ζήτηση (στον τουρισμό δηλαδή) τότε να δείτε ότι όλοι θα ήθελαν μειώσεις του κυβερνητικού μισθολογίου για ‘χάριν της εθνικής οικονομίας’ για να μην έχουμε ελλείμματα, για να μην πληγεί η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας …. κλπ – κλπ - κλπ.

Να μην ξεχνούμε ποτέ ότι ο κεφαλαιοκράτης αγαπά τρία πράματα : Α. Το χρήμα, Β. Τον ππαρά Γ. Τα λεφτά.

Δημήτρης Δημητρίου

28 Μαρτίου 2020