Βαρκελώνη αγάπη μου

Όταν τον Αύγουστο του 16 πήγα στη Βαρκελώνη αυτό που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις ήταν ένα πανό πάνω από την είσοδο του δημαρχείου της πόλης που έγγραφε: “REFUGEES WELCOME”. Έκτοτε η Βαρκελώνη είναι για μένα ένας ακατάλυτος έρωτας διότι με τα τόσα ωραία που συνδυάζει, προστίθενται ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη των ανθρώπων που ηγούνται αυτής της ιστορικής μεγαλούπολης.

Το φως ξαφνικά χάνεται, το σκοτάδι κυριαρχεί όταν προσγειωνόμαστε στην Κυπριακή πραγματικότητα. Όχι πως δεν το ξέραμε προηγουμένως αλλά το Ζύγι ήταν ακόμα ένας σταθμός όπου ο ππαράς η αγραμματοσύνη και η ακροδεξιά συναντώνται. Από την στιγμή που έκαμαν αγώνα για να μην στηθεί χώρος φιλοξενίας των μωρών που έρχονται από τους πολέμους της Μέσης Ανατολής, το Ζύγι διαγράφτηκε για πάντα από τον προσωπικό μου χάρτη. Δεν είναι και εύκολη απόφαση να διαγράφεις τόπους σε μια λιλιπούτια χώρα όπως η Κύπρος. Δεν υπήρχε όμως άλλη αξιοπρεπής επιλογή. Δυστυχώς.

Έχουν να πουν ότι ο ιός του ρατσισμού και της ξενοφοβίας είναι άκρως μεταδοτικός. Ιδιαίτερα όταν οι κύριοι φορείς του είναι η ίδια η κυβέρνηση με τους διάφορους ‘εγκυκλοπαιδικούς’ υπουργούς της. Όταν ο ρατσισμός διαχέεται καθημερινά από τα φερέφωνα της κυβερνητικής πολιτικής δεν χρειάζεται και πολύ να καμφθούν οι αντιστάσεις της κοινωνίας. Ελλείψει οργανωμένης μαχητικής αντίστασης, ο ρατσισμός μετατρέπεται σε κοινωνική νόρμα, μια θεωρούμενη ως ‘φυσιολογική’ κατάσταση που δεν σηκώνει και πολλές αντιρρήσεις. Ιδιαίτερα αν έχεις και ένα φασιστάκο σαν αρχιεπίσκοπο σε μια χώρα που η θρησκολαγνεία είναι όπως το οξυγόνο που αναπνέουμε, τότε το φαινόμενο της ρατσιστικής ασθένειας εξαπλώνεται εν ριπή οφθαλμού. Η κατάσταση μοιάζει με την περίοδο του ναζισμού στη Γερμανία. Ο ‘καθώς πρέπει’ πολίτης κάρφωνε στην αστυνομία τον γείτονα που έκρυβε εβραίους ενώ ο άλλος ο ευυπόληπτος πολίτης μαρτυρούσε ότι δυο γειτονιές παρακάτω κατοικούσε ένας ομοφυλόφιλος. Όλοι ένοιωθαν ότι έπρατταν το ιερό τους καθήκον, κανένα ίχνος τύψης ή δεύτερης σκέψης.

Το Πλατύ στην Αγλαντζιά είναι μια περιοχή που αντικατοπτρίζει τις κοινωνικές πραγματικότητες. Από τη μια ο προσφυγικός οικισμός και το κάτω χωριό με τα προβλήματα που η ταξική μας κοινωνία φορτώνει πάνω σ’ αυτους που ονομάζουμε εργατική τάξη. Από την άλλη, έχουμε τις συνοικίες των δημοσίων υπαλλήλων, μικροαστοί ως επί το πλείστο, οι περισσότεροι πρόθυμοι υπηρέτες της καθεστηκυίας τάξης. Έχουμε τέλος , γειτονιές με μεγαλοαστούς της Λευκωσίας, περήφανα μέλη της ΟΕΒ και του ΚΕΒΕ, φανατικοί ψηφοφόροι ποιου άλλου, του Συναγερμού. Το Πλατύ είναι λοιπόν η μικρογραφία της σημερινής μας κοινωνίας με τις κοινωνικές της διαστρωματώσεις χωρίς να ισχυριστώ ότι οι τομές είναι απολύτως κάθετες. Ομάδα κατοίκων του Πλατύ που γειτνιάζει υποθέτω με το Οίκημα ‘Θεόφιλος Γεωργιάδης‘ όπου κατοικούν κυρίως οικογένειες αστών, μεγάλου και μεσαίου βεληνεκούς, θέλει λέει να οργανώσει εκστρατεία ενάντια στην απόφαση να εγκατασταθεί εκεί ένα χώρος φιλοξενίας των προσφύγων. Προφανώς αυτοί οι ευσεβείς χριστιανοί δεν ανέχονται να βλέπουν στα μάτια του κοριτσιού από τη Συρία το τρόμο των βομβαρδισμών και των σκοτωμένων γονιών του. Ούτε και θα ήθελαν ποτέ να χάσει από την ‘αξία’ της η περιοχή από την παρουσία φτωχών σκουρόχρωμων αλλοδαπών (εδώ θυμήθηκα το βιβλίο ‘Ηλίθιοι Λευκοί’ του Michael Moor). Σαν καλοί επιχειρηματίες που είναι δεν θα ήθελαν ποτέ να πέσει η εμπορική αξία του σπιτιού τους από την παρουσία κάποιων ανθρώπων ‘δεύτερης διαλογής’. Δυστυχώς και σ’ αυτή τη περιοχή ο αρχοντοχωριατισμός συναντά την αγραμματοσύνη και τον ρατσισμό.

Νομίζω ότι ήρθε επιτέλους η ώρα κάποιοι οργανωμένοι φορείς και σωματεία στη περιοχή να διαφοροποιηθούν και να αντιδράσουν δυναμικά. Σαν πρώτο βήμα ας βάλουν και αυτοί το πανό της αξιοπρέπειας που να γράφει: ‘Ευπρόσδεκτοι οι πρόσφυγες’

Δημήτρης Δημητρίου

22 Φεβρουαρίου 2020