Για τη γυναίκα του Καίσαρα ο λόγος.

Με την ιδιότητα του απλού πολίτη που δεν είναι νομικός, βρίσκω ότι η δικαστική εξουσία θα πρέπει να διέπεται τουλάχιστο από τις εξής βασικές αρχές: Α. Τα στελέχη της ( δικαστές, δικηγόροι, εισαγγελικό προσωπικό κλπ ) θα πρέπει να είναι ακέραιου και ανεξάρτητου χαρακτήρα.Β. Να υπάρχει ισονομία στην απονομή της δικαιοσύνης. Γ. Οι αποφάσεις των δικαστών να διέπονται από την αρχή της αναλογικότητας (δεν βάζουμε στο ίδιο καλάθι ένα πεινασμένο που έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί και ένα τραπεζίτη που καταχράστηκε εκατομμύρια). Δ. Να είναι ανεξάρτητη και να μην επηρεάζεται ή να διαπλέκεται με την εκτελεστική εξουσία .

Ξεκινήσαμε την Κυπριακή Δημοκρατία με πολύ κακούς οιωνούς όσον αφορά τουλάχιστο την διαφύλαξη της ανεξαρτησίας του δικαστικού σώματος. Δεν πρόλαβε να λειτουργήσει το νέο κράτος και η εκτελεστική εξουσία (η κυβέρνηση Μακαρίου) ανάγκασε το Γερμανό δικαστή του ανωτάτου να φύγει νύκτα από την Κύπρο διότι έκρινε την απόφαση της κυβέρνησης να μην επιτρέψει τη λειτουργία ξεχωριστών δήμων για κάθε μια από τις δυο κοινότητες, ως αντισυνταγματική. Παρά τις κατά καιρούς παρασπονδίες, μεγαλώσαμε με την αντίληψη ότι η δικαιοσύνη στην Κύπρο είναι τυφλή, η πλάστιγγα γέρνει εκεί που πρέπει αφού κληρονομήσαμε από τους Εγγλέζους το φημισμένο αγγλοσαξονικό νομικό σύστημα. Τα τελευταία όμως χρόνια, με την ανάληψη της σημερινής κυβέρνησης, παρατηρήσαμε ότι η δικαιοσύνη δεν είναι εντελώς τυφλή αφού έχει μισάνοιχτο το ένα της μάτι.

Είδαμε τους δικαστές να αποφασίζουν όπως μην αποκόπτεται μέρος από τους χρυσούς μισθούς τους την μαύρη περίοδο που η κρίση ήταν στη βράση της, ενώ οι μισθοί και τα ωφελήματα του κοσμάκη πετσοκόβονταν στο όνομα της λιτότητας και της μονόπλευρης κατανομής των βαρών που έφερε η τραπεζική κρίση. Ατομικισμός; Ωφελιμισμός; Αναισθησία; Όπως θέλετε ονομάστε την.

Είδαμε μεγάλα δικηγορικά γραφεία να πετυχαίνουν την αθώωση τραπεζιτών που κατέστρεψαν τον τόπο ενώ την ίδια ώρα έβγαιναν στη φόρα πληροφορίες ότι το συγγενολόι ανωτάτων δικαστών κατάφερναν και έπαιρναν κατ’ εξαίρεση, αποζημιώσεις από τις τράπεζες σε σχέση με τη γνωστή απάτη των αξιογράφων.

Δεν εκπλαγήκαμε αλλά ζήσαμε να δούμε τον βοηθό εισαγγελέα να καταδικάζετε για δωροληψία και δωροδοκία . Γελάσαμε για την κατάντια μας όταν είδαμε την προθυμία του Αναστασιάδη, ναι του πρόεδρου, να είναι μάρτυρας υπεράσπισης του σημερινού κατάδικου Ρίκκου Ερωτοκρίτου. Φυσικά αυτό δεν επηρέασε την επανεκλογή του Αναστασιάδη στον προεδρικό θώκο με ένα καταπληκτικά ψηλό ποσοστό…

Αγανακτούμε – πολύ λίγοι ομολογουμένως - όταν βλέπουμε να πετυχαίνουν όλες οι προσφυγές της κυβέρνησης στο ανώτατο δικαστήριο και να απορρίπτονται οι προτάσεις νόμου της βουλής που προστατεύουν το σπίτι του απλού κοσμάκη. Κατά την κρίση των δικαστών μας το απαραβίαστο μιας σύμβασης δανείου με τις τράπεζες θεωρείται υπέρτερο από το δικαίωμα όλων των πολιτών στην αξιοπρεπή στέγη.

Παραξενευτήκαμε με την απόφαση του Γ. Εισαγγελέα να μην παραπέμψει σε δίκη το ΕΛΑΜ για την γνωστή υπόθεση της διεξαγωγής στρατιωτικών ασκήσεων από τα μέλη του, με τη δικαιολογία ότι τα "καλά παιδιά" δεν γνώριζαν τον νόμο. Με λίγα λόγια, κάποιος παρανομεί, λέει: « ου, σόρρυ, δεν ήξερα ότι παρανομούσα» και καθαρίζει. Πόσο δικηγόρος πρέπει να είναι κάποιος για να διαπιστώσει το γελοίο αυτής της συλλογιστικής;

Επιβεβαιώσαμε την ανισονομία που επικρατεί στην Κύπρο με την απροκάλυπτα σκόπιμη άρνηση των εισαγγελικών άρχων να κατηγορήσουν τον αρχιεπίσκοπο για εκφορά ρατσιστικού λόγου και διασπορά μισαλλόδοξων απόψεων. Ένας ρατσιστής που παραβιάζει όλους τους νόμους που είναι απόρροια των ανθρώπινων αξιών, παραμένει στο απυρόβλητο από τις δικαστικές αρχές ενός υποτίθεται κράτους διακαίου.

Και το κερασάκι στη τούρτα: Η πρόσφατη απόφαση του επαρχιακού δικαστηρίου Αμμοχώστου να κρίνει ένοχη την κοπελίτσα που βιάστηκε από νεαρούς ισραηλίτες με εξόφθαλμες τις πολιτικές σκοπιμότητες με την εμπλοκή της σημερινής διεφθαρμένης κυβέρνησης σε μια προσπάθεια να μη διασαλευτούν οι σχέσεις της Κύπρου με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ. Η κυβέρνηση με τη δικαστική εξουσία σύμμαχο ή εξαρτώμενη πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως, εξαφάνισαν σαν δεύτερος Χουντίνι την ανεξαρτησία του θεσμού μέσα σε λίγα μόνο λεπτά.

Και όλα αυτά μπροστά στα παθητικά μάτια μιας κοινωνίας που έχει μεγάλο ζόρι να ξυπνήσει και που καθήκον μας είναι να την σπρώχνουμε μέχρι να καταφέρουμε και την ξυπνήσουμε κάποτε.

Δημήτρης Δημητρίου

1 Ιανουαρίου 2020