Ένα μεγάλο μπράβο στον Ακκιντζί

Όταν διάβασα τις δηλώσεις Ακκιντζί που εμμέσως πλην σαφώς καταδικάζει την Τούρκικη επέμβαση στην Συρία, ο νους μου πήγε αυτόματα στην εποχή της χούντας στην Ελλάδα. Όταν τότε η Ελλάδα ένοιωθε στο πετσί της την απομόνωση από σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες , όταν το Συμβούλιο της Ευρώπης αποφάσιζε την αποβολή της ένεκα των συνεχόμενων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν λοιπόν όλος ο δημοκρατικός κόσμος καταδίκαζε την αδίστακτη ελληνική χούντα, η μόνη κυβέρνηση που στήριζε σθεναρά τη δικτατορία ήταν αυτή της Κύπρου. Η κυπριακή κυβέρνηση, μέχρι λίγες μέρες πριν οι δικτάτορες προχωρήσουν στρατιωτικά εναντίον της, ήταν ο πιο συνεπής υποστηρικτής της. Υπήρχε βλέπετε από τότε το δόγμα ότι η Κύπρος συμπαραστέκεται στην ελληνική κυβέρνηση όποια και να ‘ναι, ανεξάρτητα αν αυτή είναι ο δήμιος του ίδιου του λαού της. Ένα πιο πρόσφατο περιστατικό που μου έρχεται στο νου, είναι αυτό με την Μακεδονία. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 90 η Γιουγκοσλαβία διαλυόταν και τα κομμάτια της έπαιρναν τον δικό τους δρόμο του αιματοκυλίσματος, ο Σαμαράς σαν υπουργός εξωτερικών τότε, νόμιζε ότι η Μακεδονία ήταν μια εύκολη λεία προς καταβρόχθιση ενθαρρυμένος φυσικά από το μεγάλο ελληνικό επιχειρηματικό και χρηματοοικονομικό κεφάλαιο που βρισκόταν πίσω του. Η προετοιμασία του ελληνικού λαού για τα ‘δίκαια’ μας πήρε τη μορφή ενός εθνικιστικού παροξυσμού με αφορμή την ονομασία αυτού του μικρού κράτους που σημειωτέον δεν διέφερε ποσώς με αυτή που είχε επί εποχής της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας. Ο εθνικιστικός οίστρος πήρε τέτοιες γελοίες διαστάσεις που σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου όχι μόνο έκαμναν ανέκδοτο αυτή τη συμπεριφορά αλλά και προχώρησαν στην αναγνώριση της Μακεδονίας με το όνομα της. Η Κυπριακή κυβέρνηση ακλουθώντας πιστά το δόγμα η Ελλάδα μπροστά και εμείς τσουρί που πίσω της ανεξάρτητα αν αυτό οδηγήσει στον γκρεμό, ήταν από τις πολύ λίγες χώρες που αρνήθηκε σ’ ένα ολόκληρο λαό το αυτονόητο δικαίωμα του αυτοκαθορισμού. Και το χειρότερο , κανένα πολιτικό κόμμα, καμιά πολιτική προσωπικότητα εκτός απ’ ότι θυμάμαι τον Τάκη Χ΄΄Δημητρίου, δεν τόλμησε να ανοίξει το θέμα προς συζήτηση, να το θέσει στη πολιτική ατζέντα. Θεωρήθηκε αυτονόητο απ’ όλους ότι έπρεπε η επεκτατική πολιτική του ελληνικού κεφαλαίου να στηριχτεί χωρίς συζήτηση, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Όλοι γνωρίζουμε κάτω από ποιες συνθήκες λειτουργεί ο Ακκιντζί όπως επίσης γνωρίζουμε πολύ καλά τον αυταρχισμό του Ερτογκάν. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο, ηπιότερος ή χειρότερος από αυτόν της ελληνικής χούντας αλλά ο υπέρμετρος αυταρχισμός του λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας στα δημοκρατικά δικαιώματα του τουρκικού λαού αλλά και των τ/κ . Ας μην ξεχνούμε τις χιλιάδες στρατού που διατηρεί η Τουρκία στην Κύπρο και που βαραίνουν πολύ το κλίμα μέσα στο οποίο ασκούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα και ιδιαίτερα η ελευθερία λόγου. Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι πολλοί προοδευτικοί τ/κ δεν τα βάζουν κάτω ούτε και διακατέχονται από το σύνδρομο της τυφλής και παράλογης υποταγής προς την ‘μαμμά’. Πολλοί έχουν ξεπεράσει αυτόν τον εθνικιστικό παραλογισμό. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο τ/κ ηγέτης, Μουσταφά Ακκιντζί, που μέσα στις δύσκολες συνθήκες που περιέγραψα, όρθωσε ανάστημα και σαν πραγματικός δημοκράτης με αρχές, σαν ένας γνήσιος πατριώτης αλλά και ανθρωπιστής, διαφώνησε με τη Τουρκική επίθεση στη Συρία. Η διαφορά μεταξύ της ηρωικής θα έλεγα, στάσης Ακκιντζί και των ε/κ πολιτικών νάνων (δεν είναι όλοι το ίδιο για να μην παρεξηγηθώ) που τους έχουμε σαν ηγέτες μας για να τους χαιρόμαστε, είναι τεράστια και εξόφθαλμη.

Είναι πολύ εύκολο να καταφέρεσαι εναντίον αυτού που σου έμαθαν να είναι ο ‘προαιώνιος εχθρός’ σου. Μέσα από την άνεση του καναπέ σου, καταφέρεσαι ενάντια στον ‘εχθρό’ και κερδίζεις πισκαλάκια και μπράβο από τον λαουτζίκο και που ξέρεις …. μπορεί και να σε βγάλουν πρόεδρο ή τουλάχιστον βουλευτή. Τα δύσκολο μέρος που χρειάζεται μαγκιά είναι να τα βάλεις με τους δικούς σου μύθους, να έρθεις αντιμέτωπος με το δικό σου κυρίαρχο αφήγημα . Να ξεγυμνώσεις συμφέροντα και πολιτικές, να υπερασπιστείς αρχές χωρίς υστεροβουλίες. Εκεί χρειάζεται μπέσα κι πολλή θάρρος. Ένα μεγάλο μπράβο στον Ακκιντζί.

Δημήτρης Δημητρίου

14 Οκτωβρίου 2019