Κατεβάζοντας το βρακί και ....ότι ήθελε προκύψει.

Διαβάζοντας τη πρόθεση του Χαρούλλη μας να αυξήσει τον εταιρικό φόρο αμέσως σκέφτηκα ότι βρωμεί ψόφιο εδώ. Αποκλείεται , είπα στον εαυτό μου, ο Χάρης να έχει αισθήματα που να τον υποχρεώνουν να σκεφτεί ότι ήρθε επιτέλους ο χρόνος να προσφέρει και το μεγάλο κεφάλαιο και όχι μόνο ο λαουτζίκος . Ότι ήρθε η ώρα της διόρθωσης των μεγάλων ανισοτήτων που προκάλεσαν οι πολιτικές των περικοπών και της ανέχειας αυτής της κυβέρνησης. Και ενώ άρχισαν να δουλεύουν τα σενάρια μέσα στο νου μου , είδα να κατεβαίνει ορμητικός ένας χείμαρρος από αντιδράσεις των οργανωμένων ληστών του τόπου . Πιάσε από το σύνδεσμο εργοδοτών , των εμποροβιομηχάνων , τα ….όργανα τους όπως οι ελεγκτικοί οίκοι, οι μεγαλοδικηγόροι και δεν συμμαζεύεται…

Ακούσαμε πολλά επιχειρήματα από τους οργανωμένους εκμεταλλευτές κατά της αύξησης του εταιρικού φόρου , έστω και αν συνοδεύεται από σημαντική μείωση του ποσοστού της έκτακτης εισφοράς (σιγά που θα δέχονταν να μειωθεί η έκτακτη εισφορά όταν αυτή είναι γεμάτη από παράθυρα , μεγάλα και μικρά, για να διευκολύνονται οι επιχειρηματίες) . Επιχειρήματα που έχουν καταρριφθεί από διάσημους (και για να σας προλάβω) μη μαρξιστές νομπελίστες οικονομολόγους . Έτσι για να φέρω ένα μικρό παράδειγμα, οι επιτόπιοι εκμεταλλευτές ισχυρίζονται ότι η αύξηση της φορολογίας θα μειώσει το επενδυτικό ενδιαφέρον ιδιαίτερα από κεφάλαια εξωτερικού . Αυτή η θεωρία που πηγάζει από τις θεωρίες των πατέρων της κλασσικής και νεο-κλασσικής πολιτικής οικονομίας, έχει πανηγυρικά ξεπεραστεί. Στις μέρες μας παρατηρούμε ότι παρόλο που τα κράτη έχουν δώσει γη και ύδωρ στο μεγάλο κεφάλαιο , οι επενδύσεις που γίνονται είναι ισχνότατες . Η συσσώρευση του κεφαλαίου στη συντριπτική της πλειοψηφία δεν επανεπενδυέται σε παραγωγικούς τομείς ( τεχνολογία, συστήματα διαχείρισης κλπ) αλλά χρησιμοποιείται για τη συσσώρευση του ατομικού πλούτου ( σε μεγάλες βίλες, γιοτ, τζετ , πολυδάπανα και προκλητικά πάρτυ κλπ) καθώς και σε κερδοσκοπικά παιγνίδια στα χρηματιστήρια και στα διάφορα hedge funds . Είναι γι’ αυτό το λόγο που μετά από 10 τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Παρατηρούμε μια ισχνή ανάπτυξη που αδυνατεί να δώσει διέξοδο στις πραγματικές ανάγκες των λαών και κατά συνέπεια εμποδίζει την κοινωνική αναπαραγωγή της ίδιας της εργατικής τάξης ( π.χ. δημιουργία οικογένειας, στέγαση, υγεία, παιδεία). Οι δικοί μας εκμεταλλευτές λοιπόν δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι οι θεωρίες τους είναι τόσο ξεπερασμένες όσο και ο ρόλος τους μέσα στην κοινωνία.

Μόλις λοιπόν οι οργανωμένοι μεγαλοεπιχειρηματίες άρχισαν να δείχνουν δοντάκι, ο υπουργός τα μάζεψε δηλώνοντας : «θέλουμε να ακούσουμε και την άποψη του ιδιωτικού τομέα. Αν αυτή είναι ότι θα κάνουμε κακό αντί καλό τότε δεν θα προχωρήσουμε σ αυτό το σενάριο». Δεν είχα ποτέ καμιά αμφιβολία ότι η πρόθεση για αύξηση της φορολογίας ήταν ένα κόλπο Grosso για να ικανοποιήσει τα αυτιά κάποιων οικονομικών κέντρων στο εξωτερικό. Με τις πρώτες αντιδράσεις, υπουργός και κυβέρνηση κατέβασαν τα βρακιά τους. Αυτή η ευκολία να ξεβρακώνεται ολόκληρη κυβέρνηση μπροστά στους επιχειρηματικούς ‘εγκεφάλους’ του τόπου, δημιουργεί ασφαλώς και μια κτυπητή αντίφαση: Όταν αφορά νόμους που κτυπούν κατακέφαλα τον κοσμάκη, όπως για παράδειγμα οι επαίσχυντοι νόμοι για τις εκποιήσεις που ψηφίστηκαν το 2018 , καμιά υποχώρηση από την κυβέρνηση , καμιά πρόθεση να ακούσουν την άποψη όλων αυτών που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους. Ακόμα και για τις αλλαγές που πρότεινε πρόσφατα η βουλή, η κυβέρνηση εξάντλησε όλο της το τσαμπουκά αναπέμποντας όλους τους νόμους που ανακούφιζαν κάπως τη φτωχολογιά . Όταν πρόκειται όμως για τα συμφέροντα του πλούτου …. κατεβάζουμε και το βρακί και …. ότι ήθελε προκύψει.

Δημήτρης Δημητρίου

7 Αυγούστου 2019