Μα τον Χριστό και την Παναγία…

Σήμερα οι Ε/Κ βιώνουμε την κοινωνική μας αποσύνθεση σαν απογείωση διαφθοράς: Mε στόχο την ευημερία των αριθμών, που πρώτα μηδενίζει τις καταθέσεις και το μεροκάματο των φτωχών και ύστερα λυμαίνεται τα υπάρχοντα τους για την αναχρηματοδότηση της οικονομίας…

Από την άλλη οι Τ/Κ, ανυπεράσπιστα θύματα υποτίμησης της τουρκικής λίρας, ασφυκτιούν οικονομικά, όχι για πρώτη φορά, σε στάση προσοχής. Καθώς τους πετσοκόβει οικονομικά το λαιμό η κρεατομηχανή του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού στην περιοχή.

Το συμπέρασμα είναι ένα και το αυτό: Η κοινωνική μας χρεωκοπία ως αποκύημα αρρωστημένης πατριωτικής και θρησκευτικής φαντασίας ζει και βασιλεύει. Αυτή οδήγησε στο πραξικόπημα και τον Αττίλα. Αυτή συνεχίζει να εισβάλλει στο νησί μας καταδιώκοντας την κοινωνική μας ευημερία.

Υπ' αυτές τις συνθήκες οι Ε/Κ μετέχουμε ανήμποροι σ' ένα  δημόσιο θέαμα γενικής αποσύνθεσης. Φιγουράρουμε θεατές μαθητικών εκδρομών για νεοσύλλεκτους 15χρονους ναρκομανείς που αναζητούν «διεξόδους» από την εξ αποστάσεως αγάπη των γονιών και την εξ επαφής αδιαφορία της επίσημης παιδείας. Η οποία, σαν σημαιοφόρος διαστρεβλωμένης ιστορικής μνήμης, συντηρεί τη φοινικική χρησιμότητα της γνώσης στα «μεταμοντέρνα  ελληνοχριστιανικά της καλούπια».

Αυτή η ανιστόρητη νοοτροπία που φαίνεται για την ώρα να ριζώνει και να «καρποφορεί» επιβεβαιώνεται από την αδιαφορία μας. Με τη θηλειά της διχοτόμησης στο λαιμό, ξεχνούμε το ουσιώδες. Ότι το δίλημμα είναι: λύση ή διχοτόμηση. Δηλαδή με σταυρωμένα τα χέρια δεν θα μας δοθεί άλλη ευκαιρία να χειραφετηθούμε με τις ψήφους μας υπεράνω εθνικισμών,  σε νέους πολιτικούς και πολιτισμικούς ορίζοντες σωτηρίας.

Για την ώρα, δεν είναι σίγουρο αν μας ομιλεί και τί μας λέει για μια λύση ανοιχτή και όχι κλειστή στο χρόνο η συνείδηση μας. 

Διότι ο θανάσιμος κίνδυνος που ελλοχεύει για Ε/Κ και Τ/Κ  αυτή τη στιγμή είναι κοινός: Είναι οι αλλοπρόσαλλοι και απρόβλεπτοι πολιτικοστρατιωτικοί ελιγμοί του Τούρκου Προέδρου τον οποίον διεκδικούν οι δυο υπερδυνάμεις ως αναντικατάστατο σύμμαχο στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Γεγονός το οποίο φαίνεται να αγνοεί  παντελώς ο χονδροειδής μας πατριωτισμός.

Υπ' αυτά τα δεδομένα, κατοχή και εποικισμός σημαίνει αφανισμό των Τ/Κ, τον οποίο οι Ε/Κ θα ακολουθήσουμε κατά πόδας. Αν αυτή η «ανοιχτή επιταγή» του ψευδοπατριωτισμού υπερψηφιστεί, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε ένα τέλος κοινό χωρίς επιστροφή.

Για όσους φοβούνται την ομοσπονδιακή λύση παραπάνω από το θεριό που καραδοκεί, οι προοπτικές για μια νέα αρχή θα είναι εντελώς διαφορετικές από τους κινδύνους που εγκυμονεί η συνέχιση της ημικατοχής.

Ακόμα και αν αύριο υπερψηφίσουμε να αναρριχηθούν στα ύπατα ομοσπονδιακά αξιώματα τα ίδια ή πανομοιότυπα μυαλά, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Γιατί τότε, οι γενιές που ακολουθούν θα μπορούν να ενώσουν δυνάμεις όπως παλιά. Αυτή τη φορά για να αντισταθούν ενωμένες στις καταδρομικές επιχειρήσεις της διαφθοράς. 

Δηλαδή τίποτα δεν θα μπορεί να μας εμποδίζει ως πλειοψηφία να νοικοκυρευόμαστε πολιτειακά κοινή συναινέσει. Όχι βεβαίως ξανά στην πεπατημένη της Ζυρίχης υπό την καθοδήγηση του «διαίρει και βασίλευε» που μας κατακρεούργησε ως κοινότητες. Μόνο οι κοινοί αγώνες για το μεροκάματο αποδίδουν λύσεις δικαιότερες.  

Ακόμα και στη μητρόπολη του νεοφιλελευθερισμού κουτσά-στραβά τα κατάφεραν. Έθαψαν (σχεδόν) το τέρας της Κου Κλουξ Κλαν. Άρχισαν οι «έγχρωμοι» να συμβιώνουν με τους λευκούς. Να αγαπιούνται μεταξύ τους και να παντρεύονται.

Εν τέλει ανάδειξαν «έγχρωμο» Πρόεδρο, ο οποίος δεν υπήρξε επικίνδυνα απρόβλεπτος για ολόκληρο τον κόσμο όπως ο σημερινός του διάδοχος.

Η αχανής έκταση  των ΗΠΑ, ως τόπος εξορίας ανεπιθύμητων ευρωπαίων κακοποιών από την εποχή του Κολόμβου δεν τους εμπόδισε. Αφού εξόντωσαν τον ντόπιο πληθυσμό και ύστερα σαλαμοποιήθηκαν σε εμφυλίους πολέμους σαν όργανα του ευρωπαϊκού αποικισμού, εν τέλει τα κατάφεραν. 

Μα τον Χριστό και την Παναγία… Ποιόν άλλο «ΘΕΟ» λατρεύουμε εκτός από το χρήμα; Έχετε φανταστεί τα τελευταία χρόνια πόσο πίσω από το π.Χ. ρεζιλευόμαστε ιστορικά για έκτη 10ετία; Πόση τυφλή «Πίστη και Αφοσίωση» ομνύουμε για το θεαθήναι; Πόσοι  συνωμοτούν και απαξιώνουν με τη ψήφο μας το δημόσιο μας βίο εις βάρος των φτωχών δημοσίως;

Οι διάκονοι και οι μαθητές για τα «τριάκοντα αργύρια» και οι «εκλεκτοί» με το στόμα και τον προσωπικό τους λογαριασμό ανοιχτό,  κάτω από τον τραπεζικό πίθο των Δαναΐδων…

Αντώνης Δημητρίου
18 Νοεμβρίου 2018