«..ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ…»

ποτέ δεν θα τα βρούμε… (;;;)

... λέει και λέγε κι ΕΣΥ κι ΕΓΩ κάθε πρωί

μαζί με το τραγούδι…

«πάρε μια χούφτα Θάλασσα

πάρε μια χούφτα ΗΛΙΟ

και πλύνε μου το πρόσωπο…»

Για να ξαναβρούμε το πλοίο της Γραμμής 

Να ξαναδούμε τα Κύθηρα που χάσαμε…

Απαγγέλλοντας τους στίχους του ΕΛΥΤΗ

Αυτό που ΑΙΩΝΕΣ τώρα βιώνουμε 

χωρίς ν' ανασαίνουμε…

«Μετατόπιζε το αγριοπούλι “πιτ-πιτ”       

πάνω στους βράχους την ΑΛΗΘΕΙΑ      

Μέσα στις γούβες τ' αρμυρό νερό “τλιπ-τλιπ”

όλο τσιμπολογούσε…».

ΝΑΙ: ΕΜΕΙΣ είμαστε Η ΤΡΟΦΗ   

από το πρώτο μας βήμα στη γη…            

ΕΚΕΙ μας τσιμπολογούν την ΑΘΩΟΤΗΤΑ

ΕΚΕΙ μας βαφτίζουν και διατάζουν (μεταξύ τους)

«γλύφτους» (στη μουσούδα τους λύκους)

για να γινόμαστε οι δούλοι μαζί τους…

ΝΑΙ: μας χρειάζονται

η ΠΟΙΗΣΗ

τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ

η ΠΑΙΔΕΙΑ…

Εκεί στα ΚΥΘΗΡΑ γονατιστοί  

για αυτοεξομολόγηση και αυτοκριτική   

μπροστά στο Βωμό της ΘΥΣΙΑΣ 

για τα εύσημα της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Με δάκρυ αρμυρό  

σταλμένο από το βυθό και το Υποσυνείδητο…

να ξεπλένει την συνείδηση με συναίσθημα   

που αναβλύζει από το ασυνείδητο…

Κάθε πρωί… ΟΛΟΙ και ΜΟΝΟΙ ΕΚΕΙ…           

για μια στιγμή γεμάτη Αιώνες…  

στους Αμπελώνες για δυο μόνο Σταγόνες… 

Η ΖΩΗ    

εκεί που ο χρόνος «σταματά»    

είναι στο ΕΙΝΑΙ μας αυθύπαρκτη ΑΡΧΗ      

για νέα διαδρομή…

Το μόνο που χρειάζεται…

(και αυτό αφ' εαυτής το διευθετεί) 

είναι πρωτόκλητο ερέθισμα ΑΓΩΝΑ    

εν εαυτώ και καθ' εαυτό       

Με Πείσμα και Υπομονή…

Αντώνης Δημητρίου