… Διχοτόμηση μετά βαΐων και κλάδων;

Για να μην ξεχνούμε την τελευταία μας πατριωτική έκρηξη - στα χέρια μας, το πραξικόπημα για την ΕΝΩΣΗ προκάλεσε την προγραμματισμένη εισβολή του Αττίλα. Τον πανικό των Ε/κ, εκ παραλλήλου με την ανταλλαγή πληθυσμών και την ανακούφιση των Τ/κ στην «αγκαλιά» της ημικατοχής.

Η ανασύνταξη της κυπριακής οικονομίας με επιστρώσεις αλληλεγγύης επί των ερειπίων της εισβολής ανετράπη εν ριπή οφθαλμού το 2000 μ.Χ., όταν οι κόποι και οι μόχθοι 26 ετών εξανεμίστηκαν και απαξιώθηκαν στο Χρηματιστήριο «Κυπριακών Αξιών».   

Έτσι ξεκίνησαν οι (νεοφιλ)ελεύθεροι σκοπευτές με ονοματεπώνυμο να τρώνε από πάνω μας. Σαν να μην υπήρχε από τότε αύριο, ούτε για μας, ούτε για κείνους, ούτε για τα παιδιά μας.

Έκτοτε, η επώνυμη παράνοια δεν σεβάστηκε ούτε ιερό ούτε όσιο. Λογάριαζε μόνο τους τραπεζικούς της λογαριασμούς και τίποτε άλλο. Στο χάνι του «νεοφιλελεύθερου ππάντζιαρου» που θεμελίωνε ήταν σαν να μην υπήρχε Αττίλας. 

Υπ' αυτά τα δεδομένα, η επόμενη αλληλεγγύη για την ευημερία των αριθμών άρχισε να ανατροφοδοτεί τις τράπεζες με νέους κόπους και μόχθους. Χρηματοδότησε ένα καινούργιο γλέντι πρωτοπόρων «τραπεζικών ριφιφίδων με το κλειδί στο χέρι». Οι οποίοι μοιράζονταν και φυγάδευαν «δανεικά και αγύριστα» τους κόπους των εργαζομένων, από το εσωτερικό στο εξωτερικό.

Εν τέλει, ώσπου να το καταλάβουμε ότι «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», οι μικροκαταθέσεις των φτωχών έγιναν και πάλι καπνός…

Η τελευταία δόση έξι δις ευρώ στην πλάτη μας (για τη χρηματοδότηση της διάλυσης του Συνεργατισμού προς όφελος της Ελληνικής Τράπεζας), συν όσα άλλα δις προκύψουν από τις εκποιήσεις πρώτων κατοικιών των φτωχών, έχουν τον ίδιο ιερό σκοπό: Την ευημερία των αριθμών…

Σ' αυτό το αγωνιστικό κλίμα, 46 χρόνια μετά την εισβολή, ερίζουμε διαφωνώντας για τη λύση του Κυπριακού, ωσάν να πρόκειται περί δικοινοτικού όνου σκιάς που βόσκει αμέριμνος υπό τη σκιά του Αττίλα…

Με λίγα λόγια, γραφικοί και απερίγραπτοι παρακολουθούμε απαθείς παπαγάλους και παπαγαλάκια να χορεύουν στην πλάτη μας, διαλαλώντας και ψευδοπατριωτισμό και (αν)ορθοδοξία.

Εν τω μεταξύ, στη χειμερία νάρκη μας, ούτε ακούμε ούτε βλέπουμε γύρω μας ότι παντού οι λαοί καταποντίζονται με κραυγές απόγνωσης, κάτω από τα ερείπια ακήρυχτων παγκόσμιων πολέμων και φυσικών καταστροφών…

Αλήθεια, πόσο σοβαροί είμαστε; Είναι δυνατόν στην επίγεια κόλαση που ζούμε να μας προσφέρουν στο πιάτο τα ανθρώπινα δικαιώματα που μας βολεύουν, αυτοί που τα καταπατούν παγκοσμίως σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου;

Αν δηλαδή, ως «ευρωπαίοι», επιλέξουμε τη διχοτόμηση, η Ευρώπη και ο Τραμπ δεν θα βρουν χίλιους τρόπους να μας τουμπάρουν σαν νήπια στην τραμπάλα «για να τα βρούνε» με τον Ερντογάν;

Αν είμαστε ακόμα ελάχιστα σοβαροί, το πρώτιστο που οφείλουμε αυτή τη στιγμή είναι να κλωτσήσουμε άμεσα και μαζικά, Ε/κ και Τ/κ, τη μισαλλοδοξία που μας μασά και μας φτύνει. 

Ο ερμαφρόδιτοι κομματισμοί που ομοφωνούν οριζοντίως στη νεοφιλεύθερη κοινωνική μας καταπίεση και διαφωνούν καθέτως με τη λύση του κυπριακού, δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν στα πολιτικά δρώμενα που οδηγούν στη διχοτόμηση.

Είναι αδύνατο των αδυνάτων να ξεπεράσουμε αυτό τον κίνδυνο αν δεν ενώσουμε δυνάμεις, αν δεν παραμερίσουμε τις αμφίπλευρες εκφυλιστικές τάσεις που προτάσσουμε σαν κόκκινο πανί και κουρελιάζουμε σαν εξαγριωμένοι ταύροι. Η θηλειά της διχοτόμησης στο λαιμό μας, πάνω από την καταπακτή του τουρκικού επεκτατισμού, δεν μας αφήνει άλλη επιλογή.

Επιβάλλονται ουσιαστικές και καθημερινές επαφές μεταξύ μας σε όλα τα προοδευτικά επίπεδα κομματικής κορυφής και βάσης. Επί όλων των αναπτυξιακών και θεσμικών πτυχών μιας νέας καθημερινότητας. Αυτό, ως απάντηση στη νεοφιλελεύθερη κοινωνικοοικονομική καταπίεση που κατάντησε μπούμεραγκ για το μέλλον μας, σαν δεύτερος κοινός Αττίλας.

Οφείλουμε και μπορούμε να καταλήξουμε σε συγκλίσεις βάσης που να γεφυρώνουν, και όχι να μας παγιδεύουν σε παλιές αμαρτίες και διαφορές.

Η επαναπροσέγγιση ως συνισταμένη χρειάζεται όμορες και μόνιμες κομματικές επιτροπές. Ουσιαστική συμμετοχή των ακτιβιστών που αφιερώνουν τη ζωή και υψώνουν τη φωνή τους από τον καιάδα της ανυποληψίας για τη σωτηρία της πατρίδας. Οι συνομιλίες έφτασαν σε ένα τέρμα, όπου είναι αδύνατο να επιβιώσουν μέσα στο τέλμα των νεοφιλελεύθερων αντιφάσεων υπέρ και εναντίον της λύσης. Στο οποίο, ο μόνος που επιπλέει ως καταπατητής των χερσαίων και θαλάσσιων πόρων μας είναι ο Ερντογάν με κατακτητικές απαιτήσεις.

Ακατανίκητα όπλα της επαναπροσέγγισης είναι οι κοινωνικοοικονομικές συγκλίσεις ως βασικό πλαίσιο προδιαγραφών για προγράμματα δράσης, με στόχους τακτής προθεσμίας προς αξιολόγηση και αναθεώρηση επί το βέλτιστον και όχι το χείριστον.

Αυτή είναι η απάντηση στους φαφλατάδες και τις σοφιστείες τους, που θέλουν όλο το ψωμί στο στόμα κι εμάς ενωμένους και πεινασμένους, αλυσοδεμένους με τις επιρροές και τις κεφαλαιουχικές εκροές τους.

Διαφορετικά, η μέχρι σήμερα πεπατημένη επί πτωμάτων σημαίνει ήδη διχοτόμηση, με επίλογο ανοιχτό και εθνικιστικές τυμπανοκρουσίες μετά βαΐων και κλάδων…

Αντώνης Δημητρίου
30 Οκτωμβρίου 2018