ΔΗΛΑΔΗ; ΠΟΙΟ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ;;

Θα ξεκινήσω με την «Μεγάλη Εικόνα» και ύστερα θα σχολιάσω την δίδυμη απαγωγή της 11χρονης αθωότητας.

Οι κοινές μας ιστορικές ευθύνες και ντροπές σ αυτό τον τόπο, κατάντησαν  η πιο φουτουριστική ζωγραφιά αδιαίρετης ντροπής ε/κ και τ/κ.

Από Βορρά προς Νότο μας χωρίζουν οι λωρίδες που προσθέτουμε στον αυτοκινητόδρομο υψηλών ταχυτήτων της νεοφιλελεύθερης διαφθοράς με την στενή νησίδα του ποδαρόδρομου για τους φτωχούς.

Καταντήσαμε για τον Άνθρωπο της Κύπρου, διαστρεβλωμένη ζωγραφιά του Κάνθου και παραχαραγμένη προσφορά του Χαμπή. 

Γίναμε αντικρυστές γιγαντοαφίσες θλιβερής και εγχάρακτης  καρικατούρας στην πίστα του φουριόζου «ζιαμανΦωτισμού» που μας κυβερνά πλειοψηφικά.

Απλώνουμε μαρμαρωμένα χέρια να προλάβουμε ένα μικρό μερίδιο ελεημοσύνης από την ευημερία των αριθμών, προτού μας παρασύρει το επόμενο τσουνάμι διαφθοράς.

Κατοχυρώσαμε ως πρώτο  «Σήμα Κατατεθέν» την ευφορία και τις «πατριωτικές δολοφονίες» μεταξύ πρώην αγωνιστών, για τον διαμερισμό των φιλέτων της αγροτικής  και χαλίτικης γης, μετά τον αποικισμό.

Οι «πατριωτικές έριδες» που πυροδότησαν το πραξικόπημα και την εισβολή του Αττίλα, μας επιβράβευσαν το 1974 με την ντε φάκτο διχοτόμηση μιας κοινής πατρίδας υπό ημικατοχή.   
Αμέσως μετά, όλοι οι ε/κ σπρώξαμε μαζί την ανάπτυξη, ως τον σταθμό του περιβόητου χρηματιστηρίου της κραιπάλης και της ντροπής.

Ακολούθως (οι κοινοί θνητοί) φακελωθήκαμε στις τράπεζες, ξεχασμένοι από τους Θεούς και τους Θεσμούς, παγιδευμένοι  με όρους και Συμβόλαια του τύπου «στραβώνω τζιε πουλώ..» που μας ξεσπιτώνουν σήμερα από πρώτες μας κατοικίες. Που σέβονται μόνο την ευλογημένη παχυδερμία των τρωκτικών, και όλων των παρασίτων που τους διακονούν σαν «φτωχοί συγγενείς» στο ροκάνισμα των ψυχών και των σωμάτων  ημών και υμών.

Μ αυτά και μ αυτά, φτάσαμε στην χθεσινή δίδυμη απαγωγή της εντεκάχρονης αθωότητας που βιώσαμε ζωντανά με κομμένη την ανάσα, μέχρι τα δάκρυα της συγκίνησης όλης της Κύπρου, μόλις ακούσαμε να περιγράφεται από επίσημα χείλη το «αίσιο τέλος».

ΔΗΛΑΔΗ;;; ΠΟΙΟΝ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ;;;

Μήπως τα αποτυπώματα στις αθώες ψυχούλες των θυμάτων; Ή άραγε ο ριζωμένος τρόμος των μαθητών που δασκαλεύτηκαν σε λίγες ώρες να θεωρούν άναυδοι και μετέωροι για σκοπούς  αυτοσυντήρησης, ότι ο απέναντι δεν είναι Άνθρωπος, αλλά πριν απ όλα ένας θανάσιμος εχθρός που καραδοκεί.

Είμαστε στα καλά μας; Δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι το πιο φωτεινό παράδειγμα για τα γενεσιουργά αίτια αυτού του τρόμου;

Είδατε πουθενά να είναι κλειστές οι πόρτες για τους καμικάζι της τρομοκρατίας; Γίνεται να παγιδεύονται από φόβο τα παιδιά στα κάγκελα, χωρίς να αυτοεξορίζεται η ψυχή τους στα κάτεργα; Μα την αλήθεια, σε ποιόν από μας αξίζουν συγχαρητήρια γι αυτό το κατάντημα; Φωνάζω με όλη μου τη συνείδηση, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ.

Δεν ζούμε και μορφωνόμαστε όλοι κάτω από την ίδια νεοφιλελεύθερη ομπρέλα του «οδόντα αντί οδόντος; Δεν ακονίζουμε τα δόντια μας μικροί και ΜΕΓΑΛΟΙ ο ένας στις σάρκες του άλλου; Δεν βλέπουμε γιατί και πως επιστρατεύεται στα ερείπια των πολέμων η διεθνής τρομοκρατία; Δεν κλείνουμε τ αυτιά και τα μάτια παραδομένοι στον τρόμο και την αγωνία μην τύχει ποτέ να χτυπήσει «για τον «δικό μας έφηβο» η καμπάνα;

Έχουμε καμμιά αμφιβολία στον «κοινωνικό μας παράδεισο» πόσο τομαριστές καταντήσαμε; Ποιός «εμψυχώνει και παραδίδει την εφηβεία», σαν υποψήφιο μικρό καπετάνιο στα  βαποράκια;

Βεβαίως αξίζει και με το παραπάνω, να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ πρώτα στον κόσμο και ύστερα στην αστυνομία που στη συγκεκριμένη περίπτωση συνεργάστηκαν στενά. Αυτό επιβεβαιώνει πόσο κοντά είναι όλοι οι στόχοι, όταν συστρατεύονται η αλληλεγγύη και το φιλότιμο που ευτυχώς υπάρχουν ακόμα, έστω και αν αδρανούν… 

Αντώνης Δημητρίου
26 Σεπτεμβρίου 2018