…Ενώ εμείς τον χαβά μας…

Έτσι γίνεται εκεί που ο ετσιθελισμός επιζητεί εκ των υστέρων τον διάλογο, αφού προηγουμένως εξαγγείλει και επιβάλει στρατηγικές επιλογές στραγγαλισμού της Δημόσιας χάριν της ιδιωτικής παιδείας μέσα σε περιβάλλον γενικών εκπτώσεων και πνευματικής πενίας.

Στη δημόσια σύγκρουση κυβέρνησης και εκπαιδευτικών, οι δάσκαλοι του δημόσιου υφίστανται μια βάναυση επίθεση που καθάπτεται του κύρους και της προσωπικής τους αξιοπρέπειας για το χαμένο όραμα και το ήθος μιας παιδείας που οφείλεται σ αυτούς που τους εκθέτουν και σε κανένα άλλον.

Προβληματικοί σ αυτό τον τόπο δεν είναι συλλήβδην οι δάσκαλοι ούτε και οι εργαζόμενοι στον δημόσιο ή και τον ιδιωτικό τομέα. Κανένας άνθρωπος δεν είναι γεννημένος να αδρανεί και να το απολαμβάνει, αν αυτό δεν του επιβάλλεται από τις μεγάλες γλάστρες αναξιοκρατικών διορισμών και προϊσταμένων αρχών χωρίς αρχές, που διαχειρίζονται ανεύθυνα το δημόσιο χρήμα ως βραχίονες της εκτελεστικής εξουσίας, από το 1960.

Τα προβλήματα εν ολίγοις είναι γέννημα θρέμμα κορυφής. Είναι απότοκο μιας αγέρωχης ηγεμονικής υπεροψίας που δεν λογοδοτεί ποτέ και για κανένα λόγο σε κανένα. Που κρατά αναμμένο το πράσινο φως και στις δυο άκρες σε μισό αυτοκινητόδρομο υψηλών ταχυτήτων και δυο λωρίδων αντίθετης κυκλοφορίας, με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα «ημετέρων».

Εκεί πραγματοποιούνται οι μετωπικές και θανατηφόρες συγκρούσεις για την κυπριακή οικονομία. Εκεί βραχυκυκλώνονται οι διαδικασίες για κορυφαία έργα υποδομής. Εκεί αδρανοποιούνται οι μηχανισμοί και καθηλώνονται υποχρεωτικά χαμηλόμισθοι και υψηλόμισθοι  υπάλληλοι, σε βοηθητικούς ρόλους ζημιογόνας «συνεργασίας» για κατευθυνόμενες επιλογές. Εκεί σκαλώνουν τα μεγάλα έργα σε χορούς διασπάθισης εκατομμυρίων που διαδέχονται εδώ και δεκαετίες ο ένας τον άλλο. Εκεί φουντώνουν οι μίζες και κορυφώνεται η διαφθορά.

Με άλλα λόγια έτσι βολεύονται με τη σειρά τους οι προστατευόμενοι χαραμοφάηδες και όχι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που διασύρονται για το «καλό της παιδείας μας»  Εκεί παγιδεύεται, διασύρεται και ξεψυχά μαζί μ εμάς και η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ.

Γι αυτά που βιώνουμε στη νοοφιλελεύθερη Κυπριακή Σατραπεία μας, ο Καβάφης υπήρξε προφητικός. Καταντήσαμε όλοι, άλλοι από την πίσω πόρτα, άλλοι  επί κεφαλής και άλλοι τελευταίοι στην ουρά, να σερνόμαστε αδιάκοπα όπως μας θέλουν. Σαν ζήτουλες.  Να διασύρουμε δηλαδή την αξιοπρέπεια μας. Να σερνόμαστε γονυπετείς για το παραμικρό στις Αυλές και τους Αρταξέρξες που μας κυβερνούν. Να εκλιπαρούμε και να συντηρούμε με το ρουσφέτι, την γάγγραινα των αναξιοκρατικών διορισμών, σε μια κρατική μηχανή άχρηστη και ζημιογόνα εκ γενετής.

Το γεγονός αυτό, οι πολιτικοί μας φωστήρες με επί κεφαλής τα νεαρά και (ούτως ή άλλως) γερασμένα νεοφιλελεύθερα στελέχη του ΔΗΣΥ, το εκμεταλλεύονται κατά κόρον προς ίδιον πολιτικό όφελος. Χωρίς να σκέφτονται ούτε την ακατάσχετη οικονομική αιμορραγία, ούτε την κατεπείγουσα ανάγκη παροχής Πρώτων Πολιτικών και Πνευματικών Βοηθειών, σε μια πατρίδα υπό εσωτερική και εξωτερική κατοχή.

Για την Αυλή των Προδρόμων και των Θαυμάτων, εκείνο που προέχει  αυτή τη στιγμή, είναι ο εξορθολογισμός και η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, με τον διασυρμό των δασκάλων και όχι η αποκατάσταση της διαφάνειας και της αξιοκρατίας, με ένα και μοναδικό στόχο: Να κλείσει επί τέλους το κοινό στόμιο  του τραπεζικού και κυβερνητικού Πίθου  των Δαναΐδων που ταΐζει εκ των έσω όλα τα μεγάλα τρωκτικά της κυπριακής οικονομίας  ατιμωρητί.

Ξανά στην υγειά μας ρε παιδιά. Μαζί με όλα τ άλλα ας πάει και το παλιάμπελο τις παιδείας… Γι αυτό θα χολοσκούμε τώρα; Εμείς εδώ θάμαστε μέχρι να πεθάνουμε. Με το μέλλον  σκοτεινό και αόρατο εκ γενετής, για τα καταχρεωμένα παιδιά, και τα εγγόνια και τα δισέγγονα μας… και πάει λέγοντας… ενώ εμείς τον χαβά μας…

Αντώνης Δημητρίου
08 Σεπτεμβρίου 2018