Η Λύση του Κυπριακού  βρίσκεται σε ταξίδι

Τολμηρή πολιτική βούληση και όραμα χρειάζεται

Σαν κεραυνός εν αιθρία ήταν η εκλογή του Ακκιντζί στην προεδρία των Τ/κυπρίων πριν έξι μήνες. Μια εκλογή που ήρθε να δηλώσει ξανά την επιθυμία των Τ/κυπρίων για λύση και επανένωση. Μια εκλογή που ήρθε να ταράξει την ησυχία των διαχειριστών της εξουσίας στο Νότο και να αναπτερώσει ταυτόχρονα τις ελπίδες μέσα στις μάζες για επανένωση.

Πάνε πέντε δεκαετίες από τις δικοινοτικές συγκρούσεις και την πρώτη οργανική διχοτόμηση. Τέσσερις δεκαετίες από τον πόλεμο του ’74 και τη δεύτερη γεωγραφική διχοτόμηση.  Τρείς δεκαετίες από την ανακήρυξη και επίσημα του Βορρά σε κράτος.  Δεκατρία χρόνια από την εξέγερση των Τ/κυπρίων ενάντια στον Ντενκτάς  και το σπάσιμο των οδοφραγμάτων, με το 65% να ψηφίζει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα που ακολούθησε για  τη Λύση.

Η εξέγερση των Τ/κυπρίων το 2003 και το δημοψήφισμα που ακολούθησε ήταν ίσως η μεγαλύτερη ευκαιρία για επανένωση της Κύπρου. Κι΄ όμως ακόμα, τα χρόνια και τα γεγονότα δεκαετιών, δεν ήταν αρκετά  ικανά για να ωριμάσει σε κάποια μυαλά του Νότου, η ιδέα και η προοπτική για το κοινό μέλλον των δύο κοινοτήτων.  Τα γεγονότα του 2003-4 βρήκαν ανέτοιμους τους Ε/κύπριους να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της Ιστορίας.

Τότε το κύριο κομμάτι της Ε/κ αστικής τάξης διέβλεψε τις ευκαιρίες που ανοίγονταν για τα συμφέροντα της μέσα από την επανένωση (Κληρίδης- ΔΗΣΥ). Ένα άλλο κομμάτι της (το πιο νεόπλουτο) με εκπρόσωπο τον Τάσσο στην προεδρία ταύτισε τα συμφέροντα της με την προεδρία και τα οφέλη  που πρόσφερε η διαχείριση και τα προνόμια της Κυπριακής Δημοκρατίας και ηγήθηκε του βροντερού ΟΧΙ.

Τα γεγονότα του 2003-4 έπιασαν στον ύπνο και την ηγεσία της Αριστεράς που φοβισμένη και απρόθυμη να μπει σε σύγκρουση με τον Τάσσο που η ίδια έφερε στην εξουσία ένα χρόνο πριν,  μπαίνει τροχοπέδη στις διαθέσεις της ίδιας της βάσης του κόμματος  που γαλουχημένη για δεκαετίες με την ιδέα της επαναπροσέγγισης  κινείτο στην κατεύθυνση της λύσης. Το ΟΧΙ για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ έκρινε και το αποτέλεσμα υπέρ του ΟΧΙ με 75%.

Η κίνηση  το 2008 για εκλογή του Χριστόφια στην προεδρία, ήταν για πρώτη φορά η εκφρασμένη ενεργός θέληση και των Ε/κυπρίων για Λύση και επανένωση.  Δυστυχώς η συνύπαρξη του με τον Ταλάτ δεν ήταν ικανή να φέρει το ποθούμενο.  Η αμφιταλάντευση και το ροκάνισμα του χρόνου έσπασαν τη δυναμική της πρώτης περιόδου μετά την εκλογή του,  οδήγησε στη λήξη της θητείας του Ταλάτ και κατ’ επέκταση στο άδοξο τέλος του ίδιου του Χριστόφια.

Ο Αναστασιάδης  στα πρώτα δυο χρόνια της προεδρίας του βολευόταν με τον Έρογλου και την αδιαλλαξία του και αναλωνόταν στην διάσωση των συμφερόντων της τάξης του από τους κραδασμούς που έφερε η κρίση και η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Η άλωση ταυτόχρονα από το ΔΗΣΥ της εξουσίας και των μηχανισμών του κράτους  αποτελούσε τα προηγούμενα δύο χρόνια βασική έγνοια και επιδίωξη του προεδρικού.

Η άνοδος του Ακκιντζί  αναπτέρωσε τις ελπίδες για Λύση μέσα στις μάζες και των δύο κοινοτήτων.  Η νέα δυναμική που δημιουργήθηκε φέρνει τον Αναστασιάδη να ταλαντεύεται μεταξύ της λύσης και του ροκανίσματος του χρόνου που ίσως για ακόμα μια φορά να αποδεικτεί καταστροφικός παράγοντας της δυναμικής που αναπτύχθηκε. Ο Ακκιντζί δεν παύει από την εκλογή του να καλεί σε επίσπευση των συνομιλιών και στην κατάληξη τους  όσο το δυνατό συντομότερα, θεωρώντας από την ημέρα της εκλογής του, ότι μερικοί μήνες θα ήταν υπεραρκετοί για τη διευθέτηση οποιωνδήποτε εκκρεμοτήτων υπήρχαν για συμφωνία και λύση.  Κατ’ αρχήν αυτό το οριοθετούσε προς τα τέλη του 2015, τώρα αναγκάζεται λόγω της Ε/κυπριακής στάσης να μεταθέσει το ορόσημο την Άνοιξη του 2016.

Ο Αναστασιάδης αντίθετα με τον Ακκιντζί και πιστός στις παρακαταθήκες του Τάσσου (όχι σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και όχι σε επιδιαιτησίες ) και με τις εμπειρίες που κληροδότησε από τον Χριστόφια, ροκανίζει συνεχώς τον χρόνο και αναλώνεται και αυτός και ο ΔΗΣΥ στο πως θα εδραιώσουν την εξουσία τους και  από το ένα ταξίδι στο άλλο παίρνοντας σβάρνα τους σεΐχηδες και τους βασιλιάδες  της περιοχής.

Εκτός από τη συγκυρία που διαμορφώνεται εσωτερικά ξανά υπέρ της Λύσης, φαίνεται ότι και μια σειρά  διεθνείς παράγοντες, για τα δικά τους συμφέροντα, ευνοούν  και πιέζουν  προς την ίδια κατεύθυνση. Οι δυτικοί (Ευρώπη-Αμερική) για γεωπολιτικούς σκοπούς σταθερότητας  σε μια γενικά ασταθή περιοχή και με τεράστια γι΄αυτούς συμφέροντα ενδιαφέρονται για τη λύση του Κυπριακού που θα τους έδινε ένα πρότυπο συμβίωσης του Ισλαμικού με το Χριστιανικό στοιχείο. Την ίδια ώρα μια σταθερή νήσος θα αποτελούσε σημαντική πλατφόρμα γι΄αυτούς και νευραλγικό παράγοντα για τα γωοπολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα και ακόμα για την μεταφορά του φυσικού αερίου στην Ευρώπη όταν θα καταστεί βιώσιμη η εξόρυξη του από τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.

Η Τουρκία βλέπει εδώ και χρόνια με θετικό μάτι τη λύση του Κυπριακού γεγονός που θα την απαλλάξει από ένα αγκάθι που βρίσκει συνεχώς μπροστά της στις σχέσεις της με την Ευρώπη την Ελλάδα κ.λ.π. θα την μετατρέψει σε πραγματικά περιφερειακή ηγεμονική δύναμη και θα την κάνει  στρατηγικό συνέταιρο στη διέλευση και μεταφορά του φυσικού αερίου. Η Ρωσία με «εξασφαλισμένη» την επιρροή της  στη Συρία θα έβλεπε με συμπάθεια μια σταθερή Κύπρο την οποία αξιοποιεί  σημαντικά σαν οικονομικό προγεφύρωμα στις δοσοληψίες της με την Ευρώπη.
Ο Αναστασιάδης  με το να βάζει στο ψυγείο τη Λύση και να πιάνει τα ταξίδια προσπαθώντας να κτίσει τριμερείς συμμαχίες  με την Ελλάδα από τη μια μεριά και Αίγυπτο, Ισραήλ, και Ιορδανία από την άλλη, πρώτον αποτελεί ασέβεια προς τους Τ/κύπριους  και δεύτερον μυωπική υποτίμηση του τι αποτελεί η Τουρκία και του ρόλου της στην περιοχή και παγκόσμια.  Αδυνατεί ο Αναστασιάδης να συλλάβει τη μεγάλη εικόνα, εγκλωβίζοντας  τον κυπριακό λαό στη σημερινή μίζερη κατάσταση που έφερε η κρίση και η κατάρρευση της οικονομίας, και διαιωνίζει την αβεβαιότητα και ανασφάλεια που δημιουργεί η εκκρεμότητα της μη λύσης.

Μέσα στις σημερινές συνθήκες το εργατικό κίνημα Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων έχει περισσότερο από κάθε άλλη φορά συμφέρον να δει την πραγματοποίηση της λύσης του Κυπριακού και την επανένωση. Μια λύση του Κυπριακού θα αφήσει πίσω της τις αντιπαραθέσεις του παρελθόντος και την ανασφάλεια.   Με τη λύση, τεράστιες δημιουργικές δυνάμεις θα απελευθερωθούν μέσα στις μάζες και των δύο κοινοτήτων.  Μια νέα περίοδος συνεργασιών και κοινών αγώνων εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών θα ανοίξει, απαλλάσσοντας τις δύο κοινότητες από τις φοβίες και προκαταλήψεις που για χρόνια έσπερναν και καλλιεργούσαν οι εθνικιστές και των δύο κοινοτήτων.

Οι κοινοί αγώνες Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων θα άνοιγε νέους ορίζοντες και στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας και σε κοινούς αγώνες των Ελλήνων και Τούρκων εργαζομένων.

Ιδιαίτερα μέσα στις σημερινές συνθήκες κρίσης και παράλυσης της οικονομίας, η λύση θα αποτελούσε σημαντικό μοχλό για ανάπτυξη σε όλους τους τομείς με τεράστια τα οφέλη για τις μάζες των δύο κοινοτήτων. Η ανοικοδόμηση από μόνη της θα μπορούσε να βάλει σε τροχιά ανάπτυξης την οικονομία εξαλείφοντας το σημερινό καρκίνωμα της κοινωνίας, την ανεργία.  Η σταθερότητα δε και εμπιστοσύνη για το μέλλον σε ένα τόσο νευραλγικό λόγω θέσης του, νησί, μαζί και με τους δεσμούς του με τους λαούς της περιοχής, εκτός από τον τουρισμό θα προσέλκυε και τεράστιες επενδύσεις από διεθνή και περιφερειακά συμφέροντα.

Μια επανενωμένη Κύπρος θα έκανε εφικτή και την αξιοποίηση του φυσικού υποθαλάσσιου πλούτου για ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο και θα της προσέδινε  οφέλη.  Επίσης το εμπόριο (διαμετακομιστικό και όχι μόνον) γενικά και ειδικά με την Τουρκία θα έπαιρνε νέες διαστάσεις για τα δεδομένα της Κύπρου.  Πολιτικές λιτότητας και μνημόνια θα μπορούσαν να ανατραπούν μέσα στις νέες συνθήκες ανάπτυξης και επανάκτησης της εμπιστοσύνης του εργατικού κινήματος  στις δυνάμεις του και μέσα από κοινούς αγώνες των Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων εργαζομένων.

Η Αριστερά έχει να παίξει ιστορικό ρόλο για επίτευξη της λύσης και για λειτουργία της λύσης στο μέλλον. Στηριγμένη η Αριστερά στα κοινά συμφέροντα των μαζών Ε/κυπριακών και Τ/κυπριακών,  πρέπει να μπει μπροστά και να καθοδηγήσει τα γεγονότα.  Ιδιαίτερα το ΑΚΕΛ στο Νότο σαν το βασικό κόμμα της εργατικής τάξης πρέπει να αφήσει στο περιθώριο τους σκεπτικισμούς και φοβίες που κουβαλά από το παρελθόν και τολμηρά να μπει μπροστά  δείχνοντας το μέλλον και συμπαρασύροντας και τον ίδιο τον Αναστασιάδη που σήμερα δείχνει να αμφιταλαντεύεται και να ροκανίζει το χρόνο. Το να δίνει υποστήριξη στον Αναστασιάδη όταν και όποτε αποφασίζει να κάνει μικρά και άτολμα βήματα δεν είναι αρκετό. 

Στην ουσία του το Κυπριακό με τις διάφορες πτυχές του είναι λυμένο και στο βαθμό που πάψουμε να βλέπουμε το παρελθόν και τα συμφέροντα που αυτό κουβαλά.  Βλέποντας το μέλλον και ό,τι αυτό υπόσχεται δεν θάπρεπε να μας αποθαρρύνουν λεπτομέρειες του τύπου που βλέπουμε να ξεπηδούν τελευταία είτε με το περιουσιακό είτε με άλλες πτυχές. Αυτά είναι σημαντικά και αποκτούν κάποιο δικό τους ειδικό βάρος στο βαθμό που μένουμε αγκιστρωμένοι στο παρελθόν και δεν μας αφήνει να δούμε την εικόνα του μέλλοντος.

Αυτό που χρειάζεται και προέχει σήμερα είναι η τολμηρή πολιτική βούληση και το όραμα για το μέλλον που θα αγκαλιάζει ολόκληρο τον Κυπριακό λαό.

Μάζος