Η Αριστερά να ηγηθεί της λύσης

Κοινό μέτωπο Ε/Κ - Τ/Κ εργαζομένων για τη λύση του Κυπριακού

Πάνε 12 χρόνια από την εξέγερση των Τ/κυπρίων  του 2003. Μια εξέγερση που είχε ως κινητήριο μοχλό της τη λύση του Κυπριακού και την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια εξέγερση που ανέτρεψε το 30χρονο καθεστώς Ντενκτάς και έφερε με ένα θεαματικό τρόπο στην επιφάνεια τις δυνατότητες για τη λύση του Κυπριακού.

Το ΟΧΙ των Ε/κυπρίων στο δημοψήφισμα του 2004, ήταν φυσικό να απογοητεύσει τους Τ/κύπριους και να τους οδηγήσει στην αναζήτηση άλλων διεξόδων για λύση στα προβλήματά τους. Η δεκαετία που ακολούθησε ήταν μια περίοδος μεγάλης ανάπτυξης για τον Βορρά, με εμφανή τα σημάδια των αλλαγών σε όλους τους τομείς της οικονομίας και κοινωνίας καθώς και στο βιοτικό επίπεδο των Τ/κυπρίων.

Η συνύπαρξη Χριστόφια και Ταλάτ στην ηγεσία των δύο κοινοτήτων την περίοδο 2008-2010, αναπτέρωσε τις ελπίδες για λύση και στις δυο πλευρές. Η αποτυχία τους, όμως, να φτάσουν σε λύση, οδήγησε ξανά στην απογοήτευση τις μάζες.

Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού το 2008 και ιδιαίτερα η βαθιά κρίση που κτυπά τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, είχε τις επιπτώσεις της και στην Κύπρο, όπου οδήγησε τον Νότο στην πλήρη κατάρρευση της οικονομίας και τον Βορρά στη στασιμότητα, με όλες τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο και στις συνειδήσεις του κόσμου.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η εμφάνιση του Ακκιντζί στη διεκδίκηση της προεδρίας στις εκλογές του Απρίλη - ιστορικά γνωστός ο Ακκιντζί ως φανατικός υποστηρικτής της λύσης και της επανένωσης-  αναπτέρωσε τις ελπίδες μέσα στους Τ/κύπριους και τους έφερε με ένα θεαματικό τρόπο σε συσπείρωση γύρω από την υποψηφιότητα του. Το 60% που πήρε ο Ακκιντζί στο β΄γύρο των προεδρικών, μπορεί να μεταφραστεί ως ένα άλλο είδος εξέγερσης των Τ/κυπρίων ενάντια στο κατεστημένο του Βορρά και ως ένα άλλο δημοψήφισμα υπέρ της λύσης του Κυπριακού.

Οι ιστορικές ευθύνες της Αριστεράς

Η  αριστερά στον Βορρά έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο στα γεγονότα  της εξέγερσης του 2003, και στο ποσοστό του 65% που έδωσαν οι Τ/κύπριοι υπέρ του ΝΑΙ, στο δημοψήφισμα του 2004. Στον αντίποδα στον Νότο, η Αριστερά με άξονα το βασικό της κόμμα, το ΑΚΕΛ, έπαιξε τον εντελώς αντίθετο ρόλο με την εκλογή πρώτα του Τάσσου στην προεδρία το 2003 (την ώρα της εξέγερσης των Τ/κυπρίων) και στον τορπιλισμό της λύσης, με τη θέση για ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.

Η άνοδος του Χριστόφια στην προεδρία το 2008, ήταν μια κίνηση ουσιαστικά των Ε/κυπρίων για απαλλαγή από τον απορριπτικό Τάσσο, και μια προσπάθεια για σπάσιμο του αδιεξόδου και της στασιμότητας που επικρατούσε για τη λύση. Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν με την άνοδο Χριστόφια, πολύ γρήγορα ψαλιδίστηκαν από τον ίδιο, με την κωλυσιεργία που επέδειξε, με την τακτική του ροκανίσματος του χρόνου, υιοθετώντας το μοτίβο του προκατόχου του για άρνηση σε οποιαδήποτε χρονοδιαγράμματα κατάληξης των συνομιλιών και ξεκίνημα τους από μηδενική βάση. Στην πορεία δαιμονοποιήθηκε πλήρως και το σχέδιο Ανάν, το οποίο η ίδια η Συνδιάσκεψη του ΑΚΕΛ το 2004 (15 μέρες πριν το δημοψήφισμα) χαρακτήρισε ως το σχέδιο που επανένωνε την Κύπρο, και ότι μόνο μερικές  βελτιώσεις χρειάζονταν για να γίνει αποδεκτό και από το ίδιο το ΑΚΕΛ.

Η παταγώδης πτώση του Χριστόφια, ήταν αποτέλεσμα  της απογοήτευσης που έσπειρε μέσα στις μάζες η τακτική του ροκανίσματος του χρόνου και η αδυναμία εξεύρεσης λύσης. Σε αυτό συνέδραμαν και οι άτολμοι χειρισμοί του, σε σχέση με το Μαρί και την οικονομική κρίση και κατάρρευση της οικονομίας του Νότου.

Η άνοδος του Ακκιντζί ήταν φυσικό να πανικοβάλει τους απορριπτικούς και σκεπτικιστές του Νότου. Η προσπάθεια από όλους αυτούς στρέφεται στο να υποβαθμίζουν τη σημασία της εκλογής Ακκιντζί και να υπερτονίζουν τον ρόλο της Τουρκίας σε ό,τι αφορά τη λύση του Κυπριακού. Χαρακτηριστικό του φόβου που απλώθηκε στο στρατόπεδο των απορριπτικών, για το ότι με τα νέα δεδομένα μπορεί να οδηγηθούμε σε λύση, είναι η στάση της ΕΔΕΚ, που βιάστηκε να προτρέξει σε απόρριψη ακόμα και της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), μια μορφή λύσης που για 40 περίπου χρόνια θεωρείτο ως η γενικά παραδεκτή μορφή λύσης, μετά τις πραγματικότητες που δημιούργησε ο πόλεμος του ’74 και η ύπαρξη δύο ξεχωριστά δομημένων  κοινωνιών για 42 ολόκληρα χρόνια. Η απόφαση δε για αποχώρησή της από τις συναντήσεις που γίνονται μεταξύ ε/κυπριακών και τ/κυπριακών κομμάτων δείχνει την τυχοδιωκτική και απέλπιδα προσπάθειά της για να καθιερωθεί σαν η ηγέτιδα δύναμη του απορριπτικού και εθνικιστικού χώρου στον Νότο.

Πρέπει να καταλαβαίνουν οι πολέμιοι της συνύπαρξης με τους Τ/κύπριους ότι μέσα στις σημερινές συνθήκες βαθιάς κρίσης που περνά ο Νότος, θα είναι πολύ πιο εύκολο για τις μάζες να στραφούν ενεργά υπέρ της λύσης, φτάνει να υπάρξει εκείνος ο πόλος έλξης από τις πολιτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα την Αριστερά, που θα εξηγήσει για τα τεράστια οφέλη -πολιτικά και οικονομικά- της λύσης και θα ηγηθεί μιας τέτοιας πορείας.

Αναστασιάδης vs Αναστασιάδη

Ο Αναστασιάδης από την άνοδο του στην προεδρία μέχρι σήμερα (διαγράφοντας τον Αναστασιάδη του 2004) ακολουθεί και αυτός (όπως και όλοι οι προκάτοχοί του) σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, την τακτική του ροκανίσματος του χρόνου με ορίζοντα την πενταετία. Κύριο μέλημά του όλη αυτή την περίοδο, η εδραίωση της δεξιάς και της παράταξής του στην εξουσία, με την άλωση κάθε νευραλγικού σημείου του κρατικού μηχανισμού, και η  εφαρμογή σε συνεργασία με την Τρόικα των σκληρών πολιτικών λιτότητας στην οικονομία, με κύριο στόχο  την προστασία των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας του τόπου. Όχι τυχαία, ο Αναστασιάδης αμέσως με την εκλογή του στην προεδρία, στην πρόσκληση του Ερντογάν για να πάει Τουρκία και να προχωρήσουν στη λύση του Κυπριακού (μια κίνηση που θα μπορούσε να άλλαζε τον ρου της ιστορίας της Κύπρου) προτίμησε το Γιούρογκρουπ και το κούρεμα καταθέσεων, διαλύοντας τον τραπεζικό τομέα και  οδηγώντας την οικονομία σε πλήρη κατάρρευση.

Η διακοπή των συνομιλιών με αφορμή τις βόλτες του Μπαρμπαρός στη Μεσόγειο, εξυπηρετούσε μεν τα σχέδια του Αναστασιάδη για ροκάνισμα του χρόνου, όμως είναι εντελώς ανεξήγητη η στάση της Αριστεράς και η στήριξή της στα παιχνίδια του Αναστασιάδη, εκεί  που θα ΄πρεπε  η έξοδος του Μπαρμπαρός να σημάνει μια εσωτερική και διεθνή επίθεση για τη λύση του Κυπριακού. Ακόμα, το πώς λούφαξε η πλευρά μας στην πρόταση Ακκιντζί για άνοιγμα των Βαρωσίων και παράλληλα άνοιγμα των απευθείας πτήσεων από το αεροδρόμιο της Τύμπου, δείχνει το λιγότερο την ατολμία της πλευράς μας, αν όχι τον φόβο της, για ραγδαίες εξελίξεις σε σχέση με τη λύση. Η αντιπρόταση του Αναστασιάδη για χάρτες με ναρκοπέδια στον Πενταδάκτυλο -κάτι που η  πλευρά μας έπρεπε να κάνει εδώ και δεκαετίες - και τοποθέτηση τεσσάρων υπαλλήλων που να μιλούν τούρκικα στα επαρχιακά γραφεία εξυπηρέτησης του πολίτη, μόνο θυμηδία θα μπορούσαν να προκαλέσουν. Ακόμα και η σπουδή του Αναστασιάδη για τριμερή με την Αίγυπτο λίγες μέρες μετά την άνοδο του Ακκιντζί και η τριμερής που προγραμματίζεται με το Ισραήλ μέσα στον Ιούνιο, γυρίζει την πλάτη στις εξελίξεις του Βορρά.
Η τακτική του ροκανίσματος του χρόνου ήταν σχετικά υποφερτή για την περίοδο Χριστόφια, όπου η οικονομία και η κοινωνία τότε άρχισαν να δέχονται τα πρώτα πλήγματα από την κρίση, και ήταν έντονα ακόμα τα σημάδια από τη μεγάλη και ραγδαία ανάπτυξη των προηγούμενων 30 χρόνων. Σήμερα, μετά από πέντε συνεχή χρόνια  βαθιάς κρίσης και ύφεσης, με συνεχή πτώση του βιοτικού επιπέδου και με τεράστια ανεργία, την ίδια ώρα που οι Τ/κύπριοι με την άνοδο του Ακκιντζί ανοίγουν ξανά παράθυρο προς το μέλλον και την ελπίδα, η τακτική του ροκανίσματος του χρόνου από την κυβέρνηση, με μόνη της έγνοια την εδραίωση στην εξουσία, μόνο καταστροφική μπορεί να είναι, και θα συσσωρεύσει αργά ή γρήγορα μεγάλο θυμό και αμφισβήτηση μέσα στις μάζες. 

Ο κρίσιμος ρόλος του ΑΚΕΛ

Η Αριστερά έχει να παίξει καθοριστικό ρόλο-κλειδί  για τη λύση του Κυπριακού. Χωρίς την ενεργό στήριξη της Αριστεράς είναι αμφίβολη η δυνατότητα είτε για λύση είτε για την εφαρμογή μιας λύσης, όταν αυτή επιτευχθεί. Κρίσιμο ρόλο σε αυτή την πορεία επιφορτίζεται το ΑΚΕΛ, ως το βασικό και κυρίαρχο κόμμα σήμερα της Αριστεράς στον Νότο.

Αν το 2004 το ΑΚΕΛ συνέδραμε με το ΟΧΙ του στην απόρριψη της λύσης, αν οι φοβίες του Χριστόφια και οι παλινδρομήσεις του ψαλίδισαν τις αναπτερωμένες ελπίδες που δημιουργήθηκαν μέσα στον κόσμο, όταν του έδωσε την προεδρία, σήμερα μπορεί το κόμμα της Αριστεράς να παίξει καταλυτικό ρόλο στην πορεία για τη λύση. Ιδιαίτερα αν μέσα στις σημερινές συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, δώσει αποφασιστικά τη μάχη χωρίς τις φοβίες και τις αμφιταλαντεύσεις του παρελθόντος, εξηγώντας στις μάζες τα οφέλη που θα προκύψουν από μια λύση και για τις δυο κοινότητες.

Μόνο όσοι εθελοτυφλούν δεν θα μπορούσαν να δουν ότι  η Κύπρος με το μικρό της μέγεθος, με τα τεράστια πλεονεκτήματα που θα αποκτούσε με τη λύση, θα μπορούσε να μπει σε μια πορεία μεγάλης ανάπτυξης. Τεράστιες δυνατότητες θα αναπτυχθούν για όλους τους τομείς της οικονομίας, από την ανοικοδόμηση ολόκληρων περιοχών, από το άνοιγμα της τεράστιας αγοράς της Τουρκίας, την αξιοποίηση όποιου φυσικού πλούτου υπάρχει, την ανάπτυξη του τουρισμού και διαμετακομιστικού εμπορίου, όπως και νέες και μεγάλες διεθνείς επενδύσεις, λόγω του στρατηγικού σημείου και ρόλου του νησιού. Η Αριστερά δεν πρέπει να αφήσει τη σημερινή συγκυρία να χαθεί, παίρνοντας την πρωτοβουλία των γεγονότων στα χέρια της. Επιβάλλεται να μπει μπροστά και να ξεσηκώσει τις μάζες για τη λύση διαφωτίζοντας για τα οφέλη που θα έχει σήμερα και για τις δυο κοινότητες. Τολμηρά, πρέπει όχι απλώς να στηρίζει τον Αναστασιάδη στις συνομιλίες, αλλά να τον καλεί σε επίσπευση της διαδικασίας ώστε να μην μας προσπεράσει ξανά η ιστορία και να χαθεί μια ακόμα ευκαιρία. Το πρόβλημα όπως εμφανίζεται σήμερα, δεν είναι η εξεύρεση λύσης στη βάση αρχών ή με βάση το σωστό περιεχόμενο, στοιχεία που πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα και να εξυπηρετούν και τις δύο κοινότητες. Το πρόβλημα βρίσκεται στην αναγκαία πολιτική βούληση και στη θέληση που πρέπει να διακατέχει Ε/κύπριους και Τ/κύπριους για συμβίωση και συνύπαρξη, στα πλαίσια ενός νέου ομόσπονδου κράτους.

Οι Τ/κύπριοι έδειξαν αυτή τη θέληση για συμβίωση και λύση  το 2003-4, και σήμερα με την ψήφο τους, με το εκπληκτικό  60%, που έδωσαν στον Ακκιντζί. Αυτή τη θέληση πρέπει να δείξουν και οι Ε/κύπριοι. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις μετά την εκλογή Ακκιντζί δείχνουν αλματώδη μεταστροφή των διαθέσεων των Ε/κυπρίων υπέρ των συνομιλιών και υπέρ μιας Ομοσπονδιακής λύσης. Το θετικό κλίμα ενισχύεται και με την απόφαση Ακκιντζί- Αναστασιάδη για εφαρμογή κάποιων νέων Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ). Αυτή τη διάθεση που αναπτύσσεται και μέσα στους Ε/κύπριους, έχει καθήκον η Αριστερά να μην την αφήσει να περιοριστεί στην εφαρμογή κάποιων ΜΟΕ ούτε να χαθεί στο βάθος ατέρμονων συνομιλιών και στα παιχνίδια εξουσίας!

Η Αριστερά του Νότου, μπορεί στη σημερινή συγκυρία να απευθυνθεί στην Αριστερά του Βορρά και να κτίσουν ένα πανίσχυρο δικοινοτικό μέτωπο υπέρ της Λύσης. Ένα τέτοιο μέτωπο μπορεί να αναπτύξει τεράστια δυναμική και με γνώμονα και άξονα τα κοινά συμφέροντα των δύο κοινοτήτων, να σπρώξει και στην υιοθέτηση θέσεων, σε μια συμφωνία για την Λύση, που είτε από μόνοι τους οι ηγέτες δεν θα μπορούσαν ή δεν θα ήθελαν, κάτω από την πίεση αντιτιθέμενων, τοπικών ή διεθνών συμφερόντων. Ένα τέτοιο μέτωπο θα έχει να διαδραματίσει κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή και λειτουργία της Λύσης όταν θα συμφωνηθεί.

Οι τ//κυπριακές μάζες γράφουν εδώ και 13 χρόνια τη δική τους ιστορική σελίδα σε σχέση με την επανένωση της Κύπρου. Η ανταπόκριση της ε/κυπριακής κοινότητας και η κοινή πορεία προς τη λύση και το μέλλον μπορεί να γράψει τη δική της ιστορική σελίδα για το νησί και το μέλλον του και για ολόκληρη την περιοχή. Σε αντίθετη περίπτωση οι ευθύνες θα είναι τεράστιες και θα βαραίνουν πρώτιστα τις ηγεσίες και ιδιαίτερα της Αριστεράς.

Μάζος